Bir varmış, bir yokmuş. Bir zamanlar pembe perdelerin süslediği sıcacık bir evde, annesiyle birlikte yaşayan Almina adında minik bir kız varmış. Güzel gülüşü, ela gözleri ve bal rengi saçlarıyla çok tatlıymış.
Almina’nın en sevdiği zaman, akşam yemeği zamanıymış. Çünkü o saatlerde annesiyle birlikte mutfağa girer, yemek yaparken çok eğlenirlermiş. Annesi renkli önlüğünü takar, Almina da sandalyesini sürükleyip tezgah kenarına getirirmiş.
Almina her akşam, gözleri merakla parıldayarak: “Bugün ne pişireceğiz anneciğim?” diye sorarmış.
Annesi de her defasında gülümseyerek, “Sürpriz!” dermiş. “Elimizde ne varsa, birlikte güzel bir şey yaparız.”
Birlikte soğanları doğrarlar, domatesleri yıkarlar, baharatları büyü tozu gibi serperlermiş. Mutfak nefis kokular, gümüş gibi kahkahalar ve annesiyle Almina’nın söylediği şarkılarla dolup taşarmış.
Fakat bir akşam, annesi işten eve öyle yorgun gelmiş ki, ayakları neredeyse ayakta duracak hali yokmuş. Çantasını bırakıp koltuğa oturmuş. “Almina canım, bugün çok yorgunum,” demiş, “Hazır yemek ısıtalım olur mu?”
Almina’nın yüzündeki gülümseme kaybolmuş, yerine üzgün bir ifade yerleşmiş. “Beraber yemek yapmayacak mıyız anneciğim?” diye sormuş kısık bir sesle.
Annesi, “Başka zaman olur mu kuzum? Bugün gerçekten hiç halim yok,” demiş.
Almina üzülmüş ama ses çıkarmamış. O gece yemek sessizlik perdeleri arasında yenmiş, mutfakta hiç gülümseme, hiç şarkı, hiç sıcaklık olmamış.
Ertesi gün annesi yine yorgun gelmiş eve. Bu sefer de marketten hazır yemek almış. Almina sessizce sofraya oturmuş, neşesizce lokmalarını yutmuş.
Gece yatağına uzandığında, “O güzel yemek saatleri geri gelir mi acaba?” diye düşünmüş. Yastığına sarılmış, mutfaktaki eski neşeli anları hatırlayarak gözlerini kapatmış.
Aradan birkaç gün geçmiş ama değişen bir şey olmamış. Her akşam aynı sessizlik, aynı hazır yemekler. Almina için yemek zamanı artık sadece karın doyurmak anlamına geliyormuş. Ne sohbet varmış, ne de kahkaha.
Bir akşam Almina, üzgün üzgün balkonda otururken aşağıdaki bahçeye göz atmış. Komşu teyze domateslerini tek tek kontrol ediyor, salatalıklarını okşuyor, maydanozlarını sanki ninni söyler gibi selamlıyormuş. Her birine öyle sevgiyle bakıyormuş ki, Almina adeta hayran kalmış.
“Teyze!” diye seslenmiş Almina merakla. “Sebzelerinle niye konuşuyorsun?”
Teyze, sevecen bir gülümsemeyle yukarı bakmış. “Ah Almina! Çünkü onlar da benim yavrularım gibi. Kendi ellerimle diktiğim, sabırla büyüttüğüm sevgili dostlarım bunlar. Sevgiyle büyüyen her şey bu dünyada daha güzel, daha lezzetli olur.”
Bu söz Almina’nın kalbine dokunmuş. Balkondan içeri dönerken “Sevgiyle büyüyen her şey güzel olur,” diye tekrarlamış kendi kendine.
Ertesi sabah Almina erkenden uyanmış. Annesi henüz uyanmamışken, sessizce mutfağa gitmiş. Buzdolabını açmış, içindekilere bakmış. Yumurta, domates, ekmek ve biraz da peynir varmış. Almina hemen karar vermiş: “Ben anneme bir sürpriz hazırlayacağım!”
Yumurtayı kırmış, biraz kabuk da düşmüş tavaya ama fark etmemiş. Domatesleri kesmiş, düzgün olmasa da elinden gelenin en iyisini yapmış.
Annesi uyanıp mutfağa geldiğinde karşısında en güzel manzarayı bulmuş: Almina masanın başında gülümseyerek bekliyormuş. “Sürpriz anneciğim!” demiş. “Sana kahvaltı hazırladım.”
Annesi bir an durup Almina’ya bakmış. Gözleri dolu dolu, “Bu dünyanın en güzel kahvaltısı,” demiş. O sabah kahvaltı masasında sadece yemek değil, sevgi de paylaşılmış.
O günden sonra her akşam mutfakta birlikte olmuşlar. Bazen kolay yemekler yapmışlar, bazen de yeni tarifler denemişler.
Almina günden güne daha çok şey öğrenmiş: soğan nasıl doğranır, baharat nasıl katılır, patates nasıl soyulur. Ama en önemlisi, sevginin tarifini öğrenmiş.
Annesi de Almina’dan çok şey öğrenmiş: sabırlı olmayı, her anın değerini bilmeyi, küçük ellerin nasıl büyük mucizeler yaratabileceğini.
Komşu teyze de artık bahçeden sebzeler getirmeye başlamış. “Sevgiyle yetişen sebzeler,” dermiş, “Sevgiyle pişirin.”
Artık mutfakta sadece yemek değil, bir gelenek, bir paylaşım varmış. Almina da her akşam yemek hazırlarlarken “Annem ile yemekteyiz!” diye sevinçle haykırırmış.
Ve böylece küçük Almina’nın evi, her akşam sevgi ışığıyla aydınlanır olmuş. Çünkü birlikte yapılan her şey, sevgiyle tatlandırılan her an daha güzelmiş.
Annem ile Yemekteyiz Masalına benzeyen çocuk masalları okumak için bağlantıya tıklayabilir, yarınki masalımızı seçmek için instagram hikayemizdeki ankete katılabilirsiniz.