Bir varmış, bir yokmuş. Bir zamanlar geceleri gökyüzünde parlayan, ışığıyla dünyayı aydınlatan Ay Dede yaşarmış. O, yalnızca bir ışık kaynağı değilmiş; çocukların rüyalarına tatlı düşler serpiştiren, yıldızlara masallar anlatan, geceleri huzurla dolduran büyülü bir varlıkmış.
Her gece, güneş batıp dünya karanlığa büründüğünde, Ay Dede ışığını yayarak gökyüzüne yükselirmiş. Yıldızlar onun ışığıyla parlar, rüzgâr tatlı esintiler taşır, çocuklar huzurla uykuya dalarmış. Ama bir gece, beklenmedik bir şey olmuş. Ay Dede’nin ışığı bir anda sönmüş!
Gökyüzü karanlığa gömülmüş, yıldızlar sönükleşmiş. Çocuklar yatağa gitmek istememiş, odalar karanlık ve sessiz bir halde kalmış. Uyku bir türlü gelmemiş, rüyalar kaybolmuş. Gece, hiç olmadığı kadar sessiz ve yalnız hissettirmiş.
Ancak bu durumu herkesten önce fark eden, Zeynep adında cesur bir çocuk varmış.
Zeynep, her gece uyumadan önce penceresinden Ay Dede’ye bakar, ona gülümser ve iyi geceler dilermiş. Ama o gece Ay Dede’yi görememiş. Gökyüzü bomboşmuş. İçine tuhaf bir his düşmüş. Bir şeyler yanlışmış.
Kendi kendine “Ay Dede nereye gitti?” diye fısıldamış.
Zeynep, Ay Dede’yi görmeden yatağına geri dönmek istememiş. Bunu öğrenmesi gerekiyormuş. Belki de Ay Dede bir yardıma ihtiyaç duyuyordur diye düşünmüş. Ayakkabılarını giymiş, pencerenin kenarına oturmuş ve gökyüzüne doğru kollarını açmış. O anda, odasına yumuşak bir rüzgâr dolmuş.
Birdenbire, etrafını altın rengi bir ışık sarmış ve ayaklarının altına yumuşacık bir bulut gelmiş. Bulut, onu hafifçe yukarı kaldırmış ve gökyüzüne doğru yükseltmiş.
Zeynep, gözlerini büyüleyici bir dünyada açmış. Her yer mavi bir sisle kaplıymış. Altında, üzerinde yürüyebileceği kadar büyük bir bulut, etrafında ise ışıldayan minicik yıldızlar varmış.
İlk karşılaştığı, gökyüzünde uyku tozlarını dağıtan bir rüzgâr perisi olmuş. Peri, kanatlarını titretirken üzgün görünüyormuş.
“Ne oldu burada?” diye sormuş Zeynep.
Peri iç çekmiş. “Ay Dede’nin ışığı söndü. O olmadan uyku tozları işe yaramıyor. Çocuklar huzursuz, geceler sessiz. Artık kimse güzel rüyalar göremiyor.”
Zeynep, Ay Dede’yi bulmak zorunda olduğunu anlamış. “Ay Dede nerede?” diye sormuş.
Peri, küçük elleriyle ileriyi göstermiş. “Gök Adası’na gitmelisin. Ay Dede orada olabilir.”
Zeynep, teşekkür etmiş ve yoluna devam etmiş.
Yolunun üzerinde, yıldızları düzenleyen Bilge Baykuş ile karşılaşmış. Baykuş, kanatlarını hafifçe çırpmış, gözlerini kısarak Zeynep’e bakmış.
“Sen buraya nasıl geldin, küçük kız?” diye sormuş.
Zeynep cesurca cevap vermiş. “Ay Dede’nin ışığını geri getirmek için geldim. O olmadan çocuklar rüya göremiyor, uyuyamıyor.”
Baykuş başını sallamış. “Ay Dede, ışığını kaybetmedi. Ama kalbindeki ışığı unuttu. O, dünyadaki sevgiden ve neşeden güç alır. Ama son zamanlarda dünya hüzünle doldu, insanlar birbirine sevgilerini göstermemeye başladı. İşte bu yüzden Ay Dede zayıfladı.”
Zeynep şaşırmış. “Ama sevgi kaybolmaz. Hâlâ kalbimde sevgi ve umut var.”
Baykuş, Zeynep’e dikkatlice bakmış ve kanatlarını açarak ona parlak bir yıldız bırakmış.
“Eğer Ay Dede’yi bulursan, bu yıldızı ona götür. Belki ışığını hatırlamasına yardımcı olabilirsin.”
Zeynep, yıldızı avuçlarına almış. İçinden sıcak bir his yayılmış. Yoluna devam etmiş.
Birkaç adım attığında, gökyüzünde asılı duran büyük bir saatle karşılaşmış. Saat, melodiler fısıldıyormuş. Ama sesi çok cılızmış.
“Sen rüya melodilerini çalan saat misin?” diye sormuş Zeynep.
Saat hafifçe titremiş. “Evet, ama rüya melodileri eksildi. Ay Dede olmadan melodiler tam değil. Çocukların rüyaları tamamlanmıyor.”
Zeynep, içindeki sıcaklığı hissetmiş. “O zaman Ay Dede’nin ışığını geri getirmeliyiz!”
Saat hafifçe gülümsemiş. “Eğer onu bulursan, kalbinin ışığını ona göster. Gerisini o halleder.”
Zeynep başını sallamış ve Gök Adası’na ulaşmış. Adanın tam ortasında, Ay Dede sessizce oturuyormuş. Eskiden altın gibi parlayan yüzü solgunmuş, gözleri kederle doluymuş.
Zeynep, ona doğru yaklaşmış ve “Ay Dede! Seni her gece gökyüzünde görürdüm. Neden ışığını kaybettin?” diye sormuş.
Ay Dede derin bir nefes almış ve anlatmaya başlamış: “Dünyada sevgi ve neşe azaldı. Çocuklar birbirlerine sevgilerini göstermek yerine unutmaya başladı. Gülüşler azaldı, kalpler sessizleşti. Bu yüzden ışığım soldu.”
Zeynep, avuçlarındaki yıldızı sıkıca tutmuş. “Ama sevgi ve umut hâlâ burada! İşte bu yıldız, benim içimde taşıdığım ışığın bir parçası.”
Ay Dede, yıldızı dikkatlice almış. O an, gözlerinde ışık parlamış. Küçük bir kıvılcım gibi başlamış ama hızla büyümüş. Yüzü eski parlak haline dönmüş, gökyüzü yeniden ışıldamaya başlamış. Yıldızlar dans etmiş, rüzgâr tatlı ninniler mırıldanmış.
Çocuklar tekrar huzur içinde uykuya dalmış.
Zeynep, gökyüzüne baktığında Ay Dede’nin eskisi gibi parladığını görmüş. Gülümsediğini fark edince içini sıcacık bir mutluluk kaplamış.
Yavaşça gözlerini kapattığında, kendini yatağında bulmuş. Penceresinden dışarı baktığında Ay Dede’nin ona göz kırptığını görmüş.
Büyülü Ay Dede Masalından sonra Zeynep, her gece kalbindeki sevgiyi paylaşmayı hiç unutmamış. Çünkü sevgi, ışığın hiç sönmemesi için en güçlü sihir olmuş.
Ve Ay Dede, gökyüzünde hep parlamış. Büyülü Ay Dede Masalına benzeyen uyku masalları okumak için bağlantıya tıklayabilirsiniz.