Bir varmış, bir yokmuş. Bir zamanlar çiçeklerin rengârenk açtığı, kuşların dallarda cıvıldaştığı güzel bir köyde, Defne adında küçük bir kız çocuğu yaşarmış. Defne’nin en çok sevdiği şey, sabahları uyanınca annesinin getirdiği ılık sütü, pembe çiçekli biberonuyla içmekmiş.
Bu biberonun adı Bibo’ymuş. Bibo, sadece bir biberon değilmiş aslında. Üzerindeki gülen tavşan resmiyle sanki her sabah Defne’ye günaydın dermiş. Defne, Bibo’yu o kadar çok severmiş ki, gün boyu yanından hiç ayırmazmış. Parka giderken çantasına koyar, hikâye okurken yanına alır, bazen oyun oynarken bile elinde tutarmış.
Defne bir sabah gözlerini açmış, yatağında sağa sola dönmüş ama elini nereye atsa Bibo’ya ulaşamamış. Yastığın altına bakmış, yorganı kenara çekmiş, yatağın kenarlarına kadar uzanmış ama yok. Bibo hiçbir yerde görünmüyormuş.
Gözleri dolmuş, dudakları bükülmüş. “Anne!” diye seslenmiş.
Annesi hemen odaya gelmiş. “Ne oldu tatlım?” diye sormuş.
Defne, sesi titreyerek “Bibo yok. Bulamıyorum,” demiş.
Annesi yatağın altına eğilmiş, halının kenarına bakmış, çarşafları düzeltmiş. “Oyuncaklarının arasına karışmış olabilir mi? Hadi birlikte bakalım,” demiş.
İkisi birlikte tüm evi gezmişler. Önce oyuncak sepetine bakmışlar. Ayıcık, bebekler, tahta bloklar. Ama Bibo ortalıkta yokmuş. Sonra salona geçmişler. Koltukların altına bakmışlar, halının kenarlarını kontrol etmişler, kitaplığın raflarını taramışlar. Ama ne kadar uğraşsalar da Bibo’yu bulamamışlar.
Defne o gün süt içmemiş. Ne oyuncağıyla oynamış, ne de dışarı çıkmak istemiş. Sessizce pencerenin önüne oturmuş, dışarıyı izlemiş. Kalbi burukmuş. Çünkü Bibo yoksa, sabahlar eskisi gibi güzel değilmiş.
Öğleden sonra babası eve gelmiş. Defne hemen yanına koşmuş. Endişeli bir sesle: “Baba, Bibo kayboldu!” demiş.
Babası onun başını okşamış. “Hadi birlikte arayalım,” demiş. “En son ne zaman elindeydi, hatırlıyor musun?”
Defne bir süre düşünmüş. “Dün bahçede salıncağa binerken elimdeydi,” demiş. “Sonra, sanırım yere koymuştum.”
İkisi birlikte bahçeye çıkmışlar. Defne salıncağın altına eğilmiş, kaydırağın etrafına bakmış, çimlerin arasını taramış. Ama Bibo’dan iz yokmuş.
Tam o sırada komşuları Hatice Teyze çitin öbür tarafından seslenmiş. “Defneciğim,” demiş, “bugün bahçede bir şey buldum. Pembe çiçekli, üstünde tavşan olan bir şey. Bu senin olabilir mi?”
Defne’nin gözleri sevinçle açılmış. “Bibo!” diye bağırmış ve Hatice Teyze’nin bahçesine koşmuş.
Gerçekten de lavanta çiçeklerinin arasında, minik pembe bir biberon duruyormuş. Üzerindeki tavşan hafif silinmiş ama hâlâ gülümsüyormuş. Defne hemen eğilip Bibo’yu kucaklamış. Ardından sımsıkı sarılarak “Seni kaybettim sandım, çok korktum” demiş.
O gün Defne tekrar sütünü içmiş. Çünkü Bibo artık ellerindeymiş. Ama artık daha dikkatliymiş. Bahçeye her çıktığında Bibo’yu çantasına koymuş. Çünkü sevdiğimiz şeylerin kaybolabileceğini ama onları koruyarak, dikkatle saklayarak daha uzun süre yanımızda tutabileceğimizi öğrenmiş.
Zaman geçmiş, Defne büyümüş. Artık biberonla süt içmese de, Bibo’yu hala sakladığı bir kutusu varmış. Bazen kutuyu açıp Bibo’ya bakar, o güzel günü hatırlarmış. Gülümseyerek içinden: “Seni gerçekte kaybettim ama kalbimde hiç kaybetmedim.” dermiş.
Ve o gün bugündür Defne, bir şeyi sevmenin sadece elinde tutmakla değil, ona özen göstermekle mümkün olduğunu bilirmiş.
Defne’nin Biberonu Masalı burada bitmiş. Gökyüzü yavaşça geceye bürünmüş, yıldızlar usulca yanmış. Defne’nin odasında ise huzurlu bir uyku başlamış.
Defne’nin Biberonu Masalına benzeyen bebek masalları okumak için bağlantıya tıklayabilirsiniz. En güzel sesli masallarımızı dinlemek için instagram sayfamızı ziyaret edebilirsiniz.