Bir varmış, bir yokmuş. Bir zamanlar, denizin en sessiz köşesinde, Mavi adında küçük bir deniz kızı yaşarmış. Saçları deniz yosunu gibi dalgalanır, pulları sabah güneşi vurunca hafifçe parıldarmış. Mavi çok tatlıymış ama diğer deniz kızlarından bir farkı varmış. O hiç ama hiç şarkı söylemezmiş.
Okyanusun altı her sabah ince ince şarkılarla dolar, neşe bütün okyanusu kaplarmış. Deniz kızları birlikte söyler, deniz kabukları ritim tutarmış. Ama Mavi hep sessiz kalırmış. İçinden söylese de, kimse duymasın istermiş; çünkü sesinin güzel olmadığını düşünürmüş.
Arkadaşları ona defalarca “Hadi Mavi, bir melodi de sen söyle!” dermiş ama Mavi başını eğip gülümsemekle yetinirmiş. İçinden söylemek istermiş aslında, ama cesareti yetmezmiş. Kalbi kıpır kıpır olurmuş ama sesi hep içinde kalırmış.
Bir sabah, Mavi kıyıya doğru yüzmüş. Deniz sessiz, gökyüzü pırıl pırılmış. Suyun hemen kenarında, taşların üzerine oturmuş küçük bir kız dikkatini çekmiş. Kız elinde bir deniz kabuğu tutuyormuş ve ona bakarak fısıldamış: “Bu kabuk deniz kızlarına gitsin.” Sonra usulca gülümseyip kabuğu suya bırakmış.
Mavi, yosunların arasına saklanıp dikkatle bakmış. Küçük kızın kabuğu suya bırakışı içini kıpırdatmış. Hiç konuşmamışlardı, hatta birbirlerini görmemişlerdi bile. Ama Mavi, o an ilk kez birinin ona yakın olduğunu hissetmiş.
Mavi, ertesi sabah yine koya gelmiş. Küçük kız dizlerinin üstünde oturuyor, avuçlarında bir şey tutuyormuş. Meğer dün suya bıraktığı kabuk, gece kıyıya vurmuş ve kırılmış. Şimdi iki parçaya ayrılmış hâlde, sessizce ona bakıyormuş.
Mavi uzaktan izlerken, içi burkulmuş. Bir an durup derin bir nefes almış, sonra hiç düşünmeden yavaşça bir melodi mırıldanmış.
Mavi’nin melodisi sessizce kıyıya ulaşmış. Küçük kız başını kaldırmış, denize bakmış ama orada kimseyi görememiş. Yine de durup hafifçe gülümsemiş. Kırık kabuğu iki eliyle kavramış ve sanki ona iyi gelen bir şey duymuş gibi gözlerini kapatmış.
Mavi saklandığı yerden bakmış. Kalbi hafifçe çarpmış; sesi ilk kez biri tarafından duyulmuş.
Küçük kız bir süre daha denize bakmış, kabuğu avuçlarında tutmaya devam etmiş. Ama ardından arkasına dönüp uzaklardaki evine göz atmış. Gitme vakti gelmişti. Ayağa kalkmış, kabuğu kalbine bastırıp usulca fısıldamış: “Beni duyan biri varsa, yarın yine geleceğim.”
Sonra arkasını dönüp yavaş adımlarla yürümeye başlamış. Mavi, yosunların arasından onu izlemiş. İçinde ilk kez bekleniyor olmanın sıcaklığını hissetmiş.
Mavi, ertesi sabah daha güneş doğmadan koya gelmiş. Suyun yüzeyine yakın bir yerde durup kıyıya bakmış. Kalbi heyecanla çarpıyormuş. Dün duyduğu o söz, hâlâ kulağında yankılanıyormuş: “Yarın yine geleceğim.” Acaba gerçekten gelecek miydi?
Küçük kız az sonra, taşların arasından belirmiş. Elinde yeni bir deniz kabuğu tutuyormuş. Sessizce kıyıya oturmuş, kabuğu kulağına dayamış. Bir şey duymayı bekler gibi kıpırtısız durmuş.
Mavi, yosunların arasından bir süre daha izlemiş. Sonra derin bir nefes alıp suyun yüzeyine doğru süzülmeye başlamış. Kalbi hızlı hızlı çarpmış ama bu kez içinde korkudan çok cesaret varmış.
Küçük kız başını kaldırmış. Mavi’yi görür görmez gözleri büyümüş, ardından yavaşça gülümsemiş. Bu öyle bir gülümsemeymiş ki, içinde hem şaşkınlık hem sevinç varmış. Ardından cesaretini toplayarak “Merhaba,” demiş. “Sen, sen gerçekten deniz kızı mısın?”
Mavi hafifçe başını sallamış. Konuşmaya çalışmış ama sesinin çıkmadığını fark etmiş. Bunun yerine elini kalbine koyup melodisini mırıldanmış. Bu kez melodi daha cesur, daha berrak çıkmış.
Küçük kız hayretle dinlemiş. “Dün şarkı söyleyen de sen miydin?” diye sormuş.
Mavi utangaç bir şekilde gülümsemiş ve başını sallamış. İlk kez birine bu kadar yakın duruyormuş.
“Ben Hacer,” demiş küçük kız. “Sen de ismini söyleyebilir misin?”
Mavi dudaklarını açmış, bir ses çıkarmaya çalışmış ama yine olmamış. Bunun yerine parmağıyla suyun üzerine harfler çizmeye başlamış: M-A-V-İ.
“Mavi!” demiş Hacer sevinçle. “Ne kadar güzel bir isim. Tıpkı denizin rengi gibi.”
O günden sonra, her sabah buluşmaya başlamışlar. Hacer kıyıda oturur, Mavi de suyun kenarında dururmuş. Hacer ona masallar anlatır, Mavi de melodileriyle ona cevap verirmiş. Konuşamasalar da birbirlerini mükemmel anlıyorlarmış.
Günler geçmiş, aylar geçmiş. Hacer bir gün üzgün bir sesle, “Annemler yakında başka bir yere gideceğimizi söylediler. Galiba artık bu koya gelemeyeceğim,” demiş.
Mavi’nin içi burkulmuş. Tek dostunu kaybetmek istemiyormuş. O gece denizin derinliklerinde uzun uzun düşünmüş.
Ertesi sabah, Hacer son kez gelmiş. Gözleri yaşlı bir şekilde, “Seni çok özleyeceğim Mavi,” demiş.
Mavi derin bir nefes almış ve bu kez tüm kalbini açarak konuşmaya çalışmış. “Ben, ben de seni özleyeceğim,” demiş sesi kısık ama berrak bir şekilde.
Hacer şaşkınlıktan ağlamayı unutmuş. “Konuştun, konuştun! Gerçekten konuştun!”
“Sen bana cesaret verdin,” demiş Mavi. “Artık sesim hep seninle olacak.”
Hacer gülümsemiş ve cebinden bir deniz kabuğu çıkarmış. “Bunu al. Ne zaman benimle konuşmak istersen, kabuğa fısılda. Ben de uzaklarda seni duyacağım.”
Mavi kabuğu almış ve kendi melodisini içine üflemiş.
Hacer gittiğinde, Mavi biraz durgunlaşmış. Ama yalnız hissetmemiş çünkü artık sesi yanındaymış. Şarkılarını önce kendine, sonra yavaşça denizin diğer köşelerine de fısıldamış.
Ve o günden sonra Mavi’nin sesi, denizin her köşesinde anlatılan bir Deniz Kızı Masalı’na dönüşmüş.
Deniz Kızı Masalına benzeyen çocuk masalları okumak için bağlantıya tıklayabilir, ücretsiz masal kazanmak için instagram sayfamızı takip edebilirsiniz.