Bir varmış, bir yokmuş. Bir zamanlar, pencereden gökyüzünü izlemeyi çok seven küçük bir çocuk varmış. Bu çocuğun adı Kemal’miş. Kemal her kuş geçtiğinde başını kaldırır, “Acaba bu kuşlar nereye gidiyor?” diye içinden geçirirmiş.
Ama en çok merak ettiği şey, gökyüzünde süzülen o büyük beyaz uçaklarmış.
Annesi bir sabah mutfakta kahvaltı hazırlanırken yüzünde tatlı bir tebessümle dönüp, “Kemal’ciğim, sana bir sürprizim var,” demiş. Kemal hemen gözlerini açmış, heyecanla beklemiş.
“Yarın sabah uçağa bineceğiz,” demiş annesi. “Dayını ziyaret etmek için İstanbul’a gidiyoruz. Bu yüzden uçağa bineceğiz çünkü yol çok uzun.” Kemal önce sevinmiş, sonra hafifçe gerilmiş. Çünkü gökyüzünü sevmek başka, o gökyüzünde uçmak başkaymış.
O gün boyunca valizlerini hazırlamışlar. Kemal, en sevdiği ayıcığını çantasına koymuş. “Yanımda olmalısın,” demiş fısıldayarak. Çünkü ilk kez uçağa bineceği için kalbinin biraz sıkıştığını hissediyormuş.
Havalimanına geldiklerinde Kemal’in gözleri büyümüş. Her şey dev gibiymiş: yüksek tavanlar, ışıl ışıl tabelalar, oradan oraya koşturan insanlar. Bir an durup etrafa bakmış, nereye bakacağını bilememiş. Kalabalığın içinde kaybolacakmış gibi hissetse de annesinin sıcacık eli hâlâ avucundaymış.
Adım adım ilerlerken valizlerin geçtiği büyük makineler ilgisini çekmiş. “Acaba bu cihazlar valizlerin içini nasıl görüyor?” diye içinden geçirmiş. Yürüyen merdivenler ilk başta biraz korkutmuş ama sonra eğlenceli gelmiş. Derken uzun bir camın önüne gelmişler.
Kemal burnunu cama dayamış ve işte o an kalbi biraz daha hızlı atmaya başlamış. Uçak orada duruyormuş; kocaman gövdesiyle, göğe bakar gibi dimdik duruyormuş. “Gerçekten bu mu?” demiş fısıltıyla. Çünkü yıllarca yukarıdan izlediği o şey, şimdi tam karşısındaymış.
Uçağa bindiklerinde Kemal’in gözleri heyecanla etrafa bakmış. İçerisi beklediğinden daha sessiz ve düzenliymiş. Hemen cam kenarındaki koltuğu bulmak istemiş ama oturdukları yer pencereye uzakmış. Bir an duraksamış, dudakları hafifçe bükülmüş.
Annesi onun yüzündeki hayal kırıklığını görünce hemen fark etmiş. Sessizce gülümsemiş ve yer değişmeyi teklif etmiş.
Kemal cam kenarına oturduğunda içi biraz olsun rahatlamış. Başını yana çevirip dışarıya bakmış. Uçağın büyük kanatları gözünün önündeymiş ama gökyüzü hâlâ uzaktaymış. “Henüz havalanmadık,” diye düşünmüş içinden. Ama kalbinde o yumuşak, meraklı kıpırtı başlamış bile.
Kemerini takarken anons yapılmış: “Sayın yolcularımız, kalkışa hazırlanıyoruz.” Kalbi küt küt atmaya başlamış. Kucağındaki ayıcığını sıkıca tutmuş, annesinin eline hafifçe dokunmuş.
Annesi gözleriyle cesaret vermiş, “Her şey çok güzel geçecek,” demiş.
Uçak pistte hızla ilerlemeye başlayınca gözlerini camdan ayıramamış. Ağaçlar, evler, arabalar birer oyuncak gibi küçülmüş. Gökyüzüne doğru yükselirken yüzünde şaşkın ama mutlu bir ifade belirmiş. Kalbindeki tedirginlik, yerini büyük bir hayranlığa bırakmış.
Gökyüzü masmaviymiş; pırıl pırıl, tertemiz bir sabah gibi. Bulutlar usul usul yanlarından geçiyormuş. Kimi bir dondurma topuna benziyormuş, kimi de yumuşak bir yorgan gibi göğü sarıyormuş. Kemal, burnunu cama dayamış, gözleriyle gökyüzünü okşar gibi bakmış. Ardından nefesini tutarak “Anne, bulutların içine giriyoruz!” demiş.
Annesi gözlerini oğluna çevirmiş ve yavaşça gülümsemiş. “Evet Kemal,” demiş fısıltıyla, “Sen artık gökyüzünün konuğusun. Ve bence gökyüzü seni çoktan sevdi.”
Yan koltukta oturan yaşlı bir amca Kemal’e dönüp yumuşak bir sesle, “İlk uçuşun galiba, değil mi evlat?” demiş gülümseyerek.
Kemal başını usulca sallamış. “Az önce biraz korkmuştum,” demiş dürüstçe, “ama şimdi çok güzel.”
Amca başını onaylar gibi eğmiş. “Ben de ilk uçtuğumda koltuğa yapışıp kalmıştım,” demiş gülerek. “Ama gökyüzü korkulacak bir yer değilmiş, sadece biraz alışmak gerekiyormuş.”
Kemal, bu sözleri duyunca gülümsemiş. Sanki gökyüzü artık daha tanıdık, daha dost canlısıymış.
Uçak alçalmaya başladığında Kemal’in kulaklarında hafif bir tıkanıklık olmuş. Biraz rahatsız hissetmiş ama annesi hemen çantasından bir sakız çıkarıp uzatmış. Kemal çiğnedikçe kulağı açılmış, içi de rahatlamış. Sonra yavaşça camdan dışarıya bakmış. Artık gökyüzü değil, yeryüzü yakındaymış.
Aşağıda İstanbul görünüyormuş. Mavi deniz parlıyor, köprüler ince bir ip gibi uzanıyormuş. Binalar kutu kutu dizilmiş, arabalar boncuk gibi kayıyormuş yollarda. Kemal’in gözleri parlamış. “Ne kadar büyük. Ama sanki oyuncak şehir gibi,” demiş içinden.
Uçak piste yumuşacık bir dokunuşla inmiş. Kemal, sanki yeryüzüne değil de güvenli bir kucağa konmuş gibi hissetmiş. Derin bir nefes almış ve içindeki son endişe de o an dağılmış. Kemerini açarken yüzünde küçük ama kocaman bir gülümseme varmış.
Artık gökyüzünde uçmuştu ve düşündüğü kadar korkutucu değilmiş. Hatta kalbinin içinde bir istek uyanmış: “Bir daha ne zaman uçarız acaba?”
Uçaktan inerken Kemal durup başını kaldırmış. Gökyüzüne bir kez daha bakmış; tanıdık, sıcak ve artık hiç korkutucu değilmiş. İçinden sessizce fısıldamış: “Ben geldim gökyüzü. Ve sen, sandığımdan çok daha güzelsin.”
Sonra ayıcığını sırt çantasına yerleştirmiş, annesinin elini tutmuş. Adımları bu kez daha hafif, kalbi daha cesur atıyormuş.
İşte o andan sonra gökyüzü, Kemal için sadece kuşların uçtuğu mavi bir boşluk değilmiş. Artık içinde korkuların hafiflediği, cesaretin sessizce büyüdüğü bir yer varmış orada.
Ve bazen bir uçak, yalnızca yolcuları değil. Minik bir kalbin kocaman bir adımını da taşıyormuş bulutların üstünde. İşte bu da Kemal’in İlk Uçuş Deneyimi masalıymış.
İlk Uçuş Deneyimi Masalına benzeyen uzun masallar okumak için bağlantıya tıklayabilir, çocuğunuza özel masal yazdırmak için instagram sayfamızdaki formu doldurabilirsiniz..