Bir varmış, bir yokmuş. Bir zamanlar, kış mevsiminin hiç bitmediği soğuk ama sessiz bir krallık varmış. Bu krallıkta, Karlar Kızı adında küçük bir prenses yaşarmış. Saçları kar gibi beyaz, teni ise kar kadar yumuşakmış.
Karlar Kızı, kar tanelerini yakalamayı, kristal gibi donmuş çiçeklere bakmayı çok severmiş. Bahçedeki ağaçlar buz tuttuğunda mutluluktan ellerini çırpar, kardan adam yapar, ayakkabılarının altında gıcırdayan karı dinlermiş.
Ama bir sabah uyandığında, her şey çok farklıymış. Sarayın içi güneşle aydınlanmış, herkes neşeyle bahçeye yönelmiş ama Karlar Kızı sessizce odasında kalmış. Yumuşak battaniyesine sarılıp yatağının ucuna oturmuş, ellerine eski kar resimlerini almış.
O resimlerdeki beyazlık gözlerinin önünde canlandıkça burnunun ucu sızlamış. Güneşin sıcaklığı odasını doldurdukça, içindeki serin dünyadan biraz daha uzaklaştığını hissetmiş.
Annesi, Karlar Kızı’nın sessizliğini fark etmiş ve yanına gelmiş. Yavaşça dizinin üzerine çökmüş ve onun gözlerinin içine bakmış. “Sanırım karların gitmesine biraz üzüldün,” demiş yumuşak bir sesle.
Karlar Kızı başını eğmiş, gözlerini kaçırarak “Her şey eridi. Hiçbiri kalmadı,” diye fısıldamış.
Annesi onun elini tutup gülümsemiş, “Kış biter ama içindeki serinlik hep seninle kalır,” demiş sevgiyle.
Annesinin sözleri Karlar Kızı’nın içinde bir süre dolanıp durmuş. O gece penceresini biraz aralamış, dışarıdan gelen serin rüzgârı yüzünde hissetmiş. İçindeki üzüntü hâlâ yerindeymiş ama artık biraz merak da varmış.
Ertesi gün, yavaşça pelerinini alıp dışarı çıkmış. Çimenlere bastığında ayakları biraz ıslanmış ama bu kez geri dönmemiş. Bahçede ilerlemiş, bir ağacın altına oturmuş. Hava sıcakmış ama hafif bir esinti yanağını okşamış.
Tam o sırada küçük bir kelebek sessizce gelip omzuna konmuş. Karlar Kızı donup kalmış, hiç kıpırdamadan kelebeğe bakmış. Sonra yavaşça başını kaldırıp gökyüzüne bakmış; beyaz bulutlar usulca ilerliyormuş, sanki gökten kar yağıyormuş gibi.
İçindeki hüzün biraz azalmış, kalbi hafiflemiş. Dudaklarında küçük ama gerçek bir gülümseme belirmiş. Artık gökten kar taneleri düşmüyormuş ama rüzgâr hâlâ onun saçlarını usulca okşuyormuş. Her şey değişmiş gibi görünse de, Karlar Kızı bu yeniliğin içinde kendine iyi gelen başka bir huzur bulmuş.
Karlar Kızı Masalına benzeyen çocuk masalları okumak için bağlantıya tıklayabilirsiniz.