Bir varmış, bir yokmuş. Bir zamanlar, yemyeşil bir parkta, incecik yapraklarıyla rüzgârda nazlı nazlı sallanan minik bir lale yaşarmış. Her sabah güneşe gülümser, kuşların cıvıltısını dinler, toprağın serinliğini hissedermiş.
Bu sevimli çiçeğin adı da gerçekten Lale’ymiş. Kırmızıya çalan rengiyle sabah çiylerinde ışıldar, parktan geçen herkesin dikkatini çeker, ama çoğu zaman kimse uzun süre bakmadan geçip gidermiş.
Lale mutluymuş ama bazen biraz yalnız hissedermiş. Etrafında papatyalar, menekşeler, çimenler varmış ama kimse onun kadar konuşkan değilmiş. Sabahları yapraklarını rüzgâra bırakır, sessizce “Günaydın!” dermiş. Ama ne ses gelirmiş ne de cevap.
“Keşke beni anlayacak biri olsa,” dermiş içinden. Çünkü en güzel açan çiçek bile bazen yalnız kalabilirmiş.
Bir sabah, güneş gökyüzüne yavaşça tırmanırken parkın uzak köşesine bir saksı bırakılmış. İnsanlar fark etmemiş ama Lale hemen hissetmiş. “Burada bir yenilik var,” diye fısıldamış.
Ertesi sabah, Lale her zamankinden erken uyanmış ve başını çevirmiş. Orada, tam karşısında, daha önce hiç görmediği bir çiçek duruyormuş. Kendisinden biraz uzun, yaprakları geniş, rengi mor ile pembe arasında ışıldayan, zarif mi zarif bir çiçek.
Lale cesaretini toplayıp gülümsemiş. “Benim adım Lale. Senin adın ne?” demiş.
Lale’nin sesini duyan yeni çiçek hafifçe kıpırdamış; parlak renklere sahip olsa da, yapraklarındaki durgunluk onun hâlâ ortama alışmaya çalıştığını gösteriyormuş. Bir an sessizce beklemiş, sonra Lale’ye doğru bakmış ve cesaretini toplayarak:
“Benim adım Orkide,” demiş.
Lale, duyduğu sesle hafifçe titremiş. O an, içinde bir boşluğun dolduğunu hissetmiş. Sanki toprak artık sadece altında değil, kalbindeymiş gibiymiş. Uzun zamandır beklediği bir şey sonunda gerçekleşmiş.
O günden sonra her sabah güneşi birlikte karşılamışlar. Lale, gün doğarken yapraklarını yavaşça açar, Orkide de usulca ona eşlik edermiş. Göz göze gelmeseler bile, sanki her şey gözlerinden okunuyor gibiymiş.
Lale bazen Orkide’ye parkı anlatırmış. “Şu köşede yaşlı bir ağaç var. Dalları uzundur ama çok naziktir. Yapraklarını oyun gibi üzerime bırakır bazen,” dermiş gülümseyerek.
Orkide ise başka yerlerden söz edermiş. “Ben uzun süre bir seradaydım. Camların ardından güneşe bakardım. Ama toprağı, rüzgârı, gerçek yağmuru ilk kez burada tanıyorum,” dermiş heyecanla.
Zaman geçmiş, her günleri bir öncekinden neşeliymiş. Lale her sabah aynı coşkuyla uyanırken, bir sabah Orkide farklı görünmüş. Renkleri eskisi kadar parlak değilmiş, yaprakları da biraz bitkin duruyormuş. O gün hiç konuşmamış.
Lale endişeyle sormuş: “Orkide, iyi misin?”
Orkide hafifçe başını eğmiş. “Sanırım toprağa tam alışamadım. Belki biraz suya ihtiyacım vardır.”
Lale hiç düşünmeden, “Seni susuz bırakmam!” demiş. “Buraya gelen çocuklardan yardım isteyebilirim.”
Lale, yapraklarını hafif hafif sallayarak parktaki çocukların dikkatini çekmeye çalışmış. İlk gün kimse durmamış, herkes oyuna dalıp geçmiş. Ertesi gün ise küçük bir kız yanlarına kadar gelmiş. Sessizce Orkide’ye bakmış, sonra sevinçle koşup bir şişe su getirmiş.
Sonraki günlerde başka çocuklar da uğramaya başlamış. Kimi toprağını düzeltmiş, kimi yanına minik taşlar dizmiş. Bazıları çiçek resimleri yapıp getirmiş, bazıları sessizce yanında durmuş. Orkide her gün biraz daha canlanmış, rengi yeniden ışıldamaya başlamış.
Lale, dostunun yeniden güçlendiğini gördükçe daha da neşelenmiş. Sonra bir sabah, Orkide’nin gövdesinde minicik bir tomurcuk belirmiş. Önce kimse fark etmemiş ama Lale hemen görmüş. Sevinçle yapraklarını sallamış, rüzgârla birlikte dans etmiş.
Orkide gülümseyerek demiş ki: “Teşekkür ederim, Lale. Su faydalıydı ama beni asıl iyileştiren senin dostluğundu.”
Lale yapraklarını usulca Orkide’ye doğru çevirmiş. ” Asıl ben teşekkür ederim. Sen geldiğinden beri, ben her gün biraz daha büyüdüm,” demiş. “Meğer sevgiyle büyümek ne güzel şeymiş.”
Lale ile Orkide, farklı köklerden gelseler de aynı toprağın sevgisini paylaşmayı öğrenmişler. Zamanla dostlukları büyümüş, yan yana geçirdikleri her gün onları daha güçlü yapmış. Parka uğrayan her çocuk, bu iki çiçeği görüp Lale ile Orkide Masalı’nı duymuş ve yüreklerine bir parça sevgiyle dönmüş.
Çünkü bazen bir çiçeğin en çok ihtiyacı olan şey, başka bir çiçeğin yanında var olduğunu hissetmekmiş. Ve sevgiyle büyüyen hiçbir yaprak kolay kolay solmazmış.
Lale ile Orkide Masalına benzeyen uzun masallar okumak için bağlantıya tıklayabilirsiniz. Çocuklarınıza özel masal yazdırmak için ise instagram sayfamızdan, bizlere ulaşabilirsiniz.