Bir varmış, bir yokmuş. Bir zamanlar, çocuk seslerinin hiç eksik olmadığı küçük ama çok neşeli bir okul varmış. Bu okulda çocuklar her gün birlikte oyunlar oynar, teneffüslerde bahçede koştururmuş. Güneşli günlerde ip atlar, yağmurlu havalarda pencere kenarına dizilip hayal kurarlarmış.
Bir sabah okulun spor salonuna kocaman bir masa getirilmiş. Masanın üstü yemyeşi, ortasında incecik bir file geriliymiş. Üzerine iki renkli raket ve minik, turuncu bir top bırakılmış. Masa öylece durmuş ama sanki bir sır saklıyormuş gibiymiş.
Ertesi sabah çocuklar spor salonuna girince karşılarında duran garip masayı görünce çok şaşırmışlar. Hepsi bir anda durup gözlerini kocaman açmış. Elif, “Bu masa niye böyle? Üstünde neden file var?” diye sormuş merakla.Diğer çocuklar da masanın etrafına toplanıp sessizce incelemeye başlamış. Kimse ne olduğunu tam anlayamamış ama herkes çok merak etmiş.
Mert, “Belki de yemek masasıdır ama boyu biraz kısa kalmış,” demiş gülerek. Elif ve birkaç çocuk daha bu fikre gülmüş, masa etrafında dönüp durmuşlar. Ne kadar baksalar da ne işe yaradığını bir türlü anlayamamışlar.
Tam o sırada sınıf öğretmenleri Gül Hanım içeri girmiş. Çocuklar hemen onun etrafını sarmış, sorular peş peşe gelmiş.
Elif, “Öğretmenim bu masa ne için?” diye sormuş.
Gül Öğretmen gülümseyerek anlatmış: “Bu masa, masa tenisi için. Artık okulumuzda masa tenisi de oynanacak çocuklar.”
Mert hemen elini kaldırmış: “Ama biz masa tenisini hiç oynamadık ki.”
Gül Öğretmen başını sallamış: “O zaman birlikte öğreniriz. Merak etmek öğrenmenin ilk adımıdır.”
O gün Gül Öğretmen çocukları spor salonunda toplamış. Eline raketi alıp masanın başına geçmiş. “Bakın çocuklar, bu topu raketle karşı tarafa göndereceğiz. Ama yere düşerse sayı diğer takıma geçer,” demiş gülümseyerek.
Çocuklar gözlerini kırpmadan izlemiş, kimisi heyecanla başını sallamış. Ardından öğretmen, çocukları eşleştirerek sırayla denemeleri için masanın başına çağırmış.
Elif ilk denemesinde çok heyecanlanmış, topu bir sağa bir sola savurmuş. Mert, topa öyle hızlı vurmuş ki neredeyse masa dışına çıkıyormuş. Ama kimse gülüp geçmemiş; tam tersine herkes birbirine yardım etmiş. Zeynep, “Bir daha dene!” demiş cesaretle. Ayşe ise, “Bu kez biraz daha yavaş vur,” diyerek destek olmuş.
Birlikte denedikçe top fileyi geçmeye başlamış, oyun hem kolaylaşmış hem de çok eğlenceli hâle gelmiş.
Zeynep ile Ayşe en çok birlikte oynamaktan keyif almışlar. Ayşe topa vururken Zeynep sessizce beklemiş, sonra yer değiştirip oynamaya devam etmişler. Bu sayede hızlı vurmamayı, sabırlı olmayı ve sırayla oynamayı öğrenmişler.
Arda ise önce ne yapacağını bilememiş, raketi yanlış tutmuş ama arkadaşları ona sabırla göstermiş. Gün geçtikçe her çocuk kendi tarzını bulmuş; kimi yavaş, kimi hızlı vurmuş ama hepsi oyunla birlikte birbirinden yeni şeyler öğrenmiş.
Günler geçmiş, çocuklar masa tenisini o kadar sevmiş ki okulun en çok oynanan oyunu hâline gelmiş. Bahçede koşturmaktan hoşlananlar bile artık zaman zaman spor salonuna uğrayıp masanın etrafında toplanır olmuş.
Bir sabah, spor salonu sessizken Zeynep masanın başına oturmuş, etrafına bakmış. Gülümseyerek: “Ben masa tenisinden önce bu kadar çok arkadaşım olduğunu bilmiyordum.” demiş.
Ayşe, onun yanına oturmuş ve gülerek, “Bence bu masa sadece oyun masası değil, arkadaşlık masası,” demiş. O an ikisi de birbirine bakıp kıkırdamış. Çünkü ne demek istediklerini ikisi de çok iyi anlamış.
O günden sonra okulun spor salonundaki masa, sadece bir oyun alanı değil, herkesin buluşma yeri olmuş. Kim üzgünse oraya gelmiş, kim gülmek istese arkadaşlarını orada bulmuş. Sessizlik yerini kahkahalara, çekingenlik yerini dostluğa bırakmış.
Masa Tenisi Masalının sonunda güneş okulun penceresinden içeri sızarken, çocukların içi umutla dolmuş. Yeni şeyleri birlikte öğrenmenin ne kadar güzel olduğunu hepsi yürekten hissetmiş.
Masa Tenisi Masalına benzeyen kısa masallar okumak için bağlantıya tıklayabilir, en güzel masalları sesli olarak dinlemek için instagram sayfamızı ziyaret edebilirsiniz.