Bir varmış, bir yokmuş. Bir zamanlar, denize yakın, rüzgârı bol bir mahallede yaşayan Arda adında bir çocuk varmış. Arda’nın en sevdiği şey top oynamak, en büyük hayali ise bir gün gerçek bir futbolcu olmakmış.
Nereye gitse, koltuğunun altında eski ama çok sevdiği topu olurmuş. Sabahları kuş cıvıltılarını duyar duymaz topunu alır, parkın yolunu tutarmış.
Ama ne zaman arkadaşlarıyla maç yapsa, işler istediği gibi gitmezmiş. Topu sürerken tökezler, şut çekerken dengesini kaybedermiş. Gol atmak onun için bir hayalden ibaretmiş.
Bazı çocuklar onunla dalga geçer, “Sen koş, topu biz hallederiz!” derlermiş. Arda bu sözlere üzülse de topunu hiçbir zaman elinden bırakmazmış.
Bir gün okul çıkışı yine mahalle parkında maç yapılmış. Arda oyuna alınmış ama herkes ona kuşkuyla bakıyormuş. Maçın son dakikalarıymış, skor eşitmiş. O sırada top Arda’nın önüne düşmüş.
Arda derin bir nefes almış, gözlerini kaleye dikmiş. Topa sağlamca vurmuş ve… gol!
Saha bir anda neşeyle dolmuş. Çocuklar Arda’nın etrafını sarıp onu havaya kaldırmış. O da şaşkın ama çok mutluymuş. İlk kez, gerçekten bir gol atmış.
Maçtan sonra parkın bir köşesinde oturan yaşlı bir amca gülümseyerek ona yaklaşmış. “Aferin evlat,” demiş. “Topa kalpten vurdun. Adın ne senin?”
“Arda,” demiş çocuk, heyecandan nefesi hâlâ hızlıymış.
“Benim adım Kenan. Eskiden ben de futbol oynardım. İstersen birlikte çalışabiliriz.”
Arda hemen kabul etmiş. Ertesi sabah parka giderken içi kıpır kıpırmış. Kenan Amca onu bekliyormuş. İlk dersten başlayarak her şeyi anlatmış: Duruş, denge, pas verme, pozisyon alma…
Günler geçmiş, haftalar birbirini kovalamış. Arda artık topu daha iyi kontrol ediyormuş. Eskiden düştüğü yerlerde şimdi sağlam duruyor, koşarken nefesi yetiyor, şutları kaleye isabet ediyormuş.
Bir sabah antrenman sonrası Kenan Amca ona dönüp şöyle demiş:
“Artık hazır gibisin. Mahalle takımına bir oyuncu arıyorlar. Seni önerdim. Gidip göster kendini.”
Arda önce şaşırmış, sonra heyecandan gülümseyerek başını sallamış. “Gerçekten yapabilir miyim?” diye sormuş.
“Sen çoktan yaptın evlat. Sıra sadece kendini göstermekte.”
O hafta sonu Arda mahalle takımının seçmelerine katılmış. Sahaya çıktığında kalbi pır pır atmış ama ne öğrendiyse hepsini uygulamış. Antrenörler onun oyununu beğenmiş. Maç sonu birisi gelip omzuna dokunmuş:
“Arda, seni kadroya alıyoruz,” demiş antrenör.
O günden sonra Arda her gün antrenmanlara gitmiş. Ama kolay olmamış. İlk haftalarda hızlı paslara yetişememiş, bazı antrenmanlarda yorulup kenara oturmuş.
Antrenör bir gün onu yanına çağırmış: “Yorulmak sorun değil Arda. Ama asıl oyuncu, düştüğünde yeniden ayağa kalkandır.”
Arda bu sözleri hiç unutmamış. Ertesi gün daha erken kalkmış, koşusunu yapmış, top sürmüş, kendi başına çalışmış. Her geçen gün daha da iyi oynamaya başlamış.
Takım içinde güven kazanmış. Maçlarda onun attığı goller, verdiği paslar herkesin diline düşmüş. Mahalledeki çocuklar artık onu görünce gülmek yerine, “Arda abi, bizimle de oynar mısın?” demeye başlamış.
Aylar geçmiş. Bir gün, Arda’nın oynadığı maçlardan biri büyük bir kulübün altyapı antrenörleri tarafından izlenmiş. Maçın sonunda biri gelip Arda’yla konuşmak istemiş.
Adam elini uzatmış: “Ben Altınordu Futbol Kulübü’nün altyapı sorumlusuyum. Bugünkü oyunun çok etkileyiciydi. Ailenle konuşmak istiyoruz. Seni kulübümüzde görmek isteriz.”
Arda’nın kalbi göğsünde zıplamış. Hemen koşarak eve gitmiş. Kenan Amca da, annesi de bu teklife çok sevinmiş.
Birkaç hafta sonra Arda valizini toplamış. Elinde topu, sırtında sıcacık bir yelekle büyük şehre doğru yola çıkmış. Mahalle parkına son kez dönüp bakmış: “Beni buraya getiren yer burası,” demiş.
Yeni kulübünde de işler başta kolay olmamış. Daha hızlı, daha güçlü oyuncularla oynamak zormuş. İlk idmanda yere düşmüş, kalktığında dizleri kanamış. Ama başını eğmemiş. İçinden bir ses hep şöyle demiş:
“Sen topa kalpten vuran çocuksun. Pes etmek sana yakışmaz.”
Arda bu sözleri hatırladıkça, daha da hırslanmış. Her sabah en erken uyanan ve ilk sahaya çıkan olmuş. Antrenörleri onun bu azmini fark etmiş. Zamanla ilk 11’e girmiş. Derbi maçta attığı galibiyet golüyle ismi kulübün panosuna asılmış.
Gazeteler “Minik Futbolcu Büyüyor” diye başlık atmış. Onun hikâyesi başka çocuklara da umut olmuş. Televizyonlar onu tanıtmış, röportajlarında hep şöyle demiş: “Ben topa önce yüreğimle vurdum. Sonrası kendiliğinden geldi.”
Aylar geçmiş, yıllar geçmiş. Arda artık sadece bir futbolcu değil, aynı zamanda milyonların izlediği, örnek aldığı bir sporcu olmuş. Büyük statlarda oynamış, milli formayı giymiş. Ama kalbinin bir köşesi hep eski mahallesindeymiş.
Bir gün, bir röportaj sonrası menajerine dönüp şöyle demiş: “Ben artık dinlenmek ve mahalleme dönmek istiyorum.”
Arda mahallesine döndüğünde her şey aynıymış. Aynı park, aynı bank, biraz büyümüş ağaçlar. Ama hâlâ top oynayan çocuklar varmış. Onlardan biri yere düşmüş, topu uzağa gitmiş. Arda yaklaşmış, topu alıp çocuğa vermiş.
“İyi misin?” diye sormuş.
Çocuk başını sallamış. “Futbol oynamayı çok istiyorum ama yapamıyorum,” demiş.
Arda diz çöküp göz hizasına inmiş. Gülümsemiş. “Ben de senin gibiydim. Gel istersen birlikte çalışalım.”
O günden sonra parkın kenarındaki bankta artık Kenan Amca değil, Arda oturur olmuş. Ve Minik Futbolcu Masalının sonunda tıpkı bir zamanlar ona yol gösterildiği gibi, şimdi o da başka çocuklara yön verir olmuş.
Minik Futbolcu Masalına benzeyen uzun masallar okumak için bağlantıya tıklayabilirsiniz. Youtube kanalımıza abone olarak en yeni sesli masallarımızı dinleyebilirsiniz.