Bir varmış, bir yokmuş. Bir zamanlar deniz kıyısına yakın, martıların gökyüzünü süslediği küçük bir kasabada, Derya adında tatlı mı tatlı bir çocuk yaşarmış.
Derya’nın en sevdiği şey, penceresinden denize bakmakmış. Dalga sesleriyle uyanır, martı çığlıklarıyla güne veda edermiş. Ne zaman biri ona “Büyüyünce ne olacaksın?” diye sorsa, Derya’nın cevabı hiç değişmezmiş:
“Kaptan olacağım. Kocaman gemileri ben süreceğim!”
Annesi gülümsermiş bu cevaba, babası ise başını okşarmış. Ama bu cevap sadece bir hayal değilmiş; Derya bunu gerçekten istiyormuş.
Bir sabah, hava sakince uyanmış. Güneş, bulutların arasından usulca süzülmüş. Derya, kahvaltısını hızlıca bitirmiş ve babasına gözlerini parlatıp sormuş:
“Baba, bugün limana gidebilir miyiz? Gemileri yakından görmek istiyorum.”
Babası, Derya’nın bu isteğini daha önce de duymuş ama bu kez farklı bir ışıltı fark etmiş gözlerinde. Başını sallayıp gülümsemiş:
“Hazırlan bakalım kaptan. Bugün seni limana götürüyorum.”
Derya hemen odasına koşmuş, en sevdiği mavi tişörtünü giymiş. Üzerinde küçük bir çapa resmi varmış. Annesi, saçlarını özenle taramış. “İşte şimdi gerçek bir küçük kaptan oldun,” demiş.
Limana vardıklarında, Derya gözlerine inanamamış. Kocaman gemiler, yavaş yavaş suyun üstünde salınıyormuş. Her birinin adı varmış; biri “Yakamoz”, biri “Mavi Ufuk”, biri ise “Ada Rüzgarı”ymış. Halatlar yerde kıvrılmış, deniz kokusu burnuna dolmuş, rüzgar saçlarını hafifçe dalgalandırmış.
İlk olarak kıyıya yanaşan küçük bir balıkçı teknesinin yanına gitmişler. Babası eliyle işaret etmiş: “Bak Derya, bu tekne yıllardır bu limanda. Sahibi Halil Kaptan’dır. Balıkçılığı ondan iyi bilen azdır.”
Kaptan Halil, gri sakallı, güler yüzlü bir adammış. Derya’yı görünce eğilmiş: “Sen de mi denizlerin çağrısını duydun küçük kaptan?”
Derya gülmüş: “Evet! Ben de bir gün senin gibi kaptan olacağım!”
Kaptan Halil kahkaha atmış ama sonra ciddileşmiş. Eliyle Derya’nın omzuna dokunmuş: “Deniz bazen sessiz, bazen hırçındır. Ama onu tanırsan dost olur. Kaptan olmak yürek ister, sabır ister.”
Derya başını sallamış. “Ben hazırım,” demiş içtenlikle.
Kaptan Halil teknesini gezdirmiş onlara. Küçük dümeni, halatları, fileleri göstermiş. Derya her ayrıntıyı dikkatle incelemiş. Teknenin burnuna kadar gitmiş, gözlerini ileri dikmiş. Sanki o an gerçekten açık denizdeymiş gibi hissetmiş.
Tekneden indiklerinde, Derya bir süre dönüp tekrar bakmış. Küçük tekneye büyük bir hayranlıkla el sallamış. Sonra babasının elini tutup limanın içlerine doğru yürümüşler.
Yol boyunca birçok kişiyle karşılaşmışlar. Kimi halat topluyormuş, kimi kutular taşıyormuş. Herkesin bir işi varmış. Herkes meşgulmüş. Ama hepsi gülümseyerek “Merhaba Kaptan Derya!” demiş.
Babasının tanıdığı, bir liman görevlisi olan Hasan Amca, Derya’ya yaklaşmış. Cebinden küçük bir düdük çıkarmış.
“Bak bakalım bu düdüğü beğenecek misin? Gerçek kaptanlar bazen seslerini böyle duyurur.”
Derya heyecanla düdüğü almış ama hemen çalmamış. Önce teşekkür etmiş, sonra dikkatlice cebine koymuş. O da fark etmiş: limanda herkes işini ciddiyetle yapıyormuş. Şaka, oyun yokmuş. Derya da öyle davranmalıymış.
Yolun sonunda büyük bir gemi yanaşıyormuş. Göz alabildiğine uzun, iki katlı bir yolcu gemisiymiş bu. Ad ise, “Deniz Kızı’ymış”. Derya, geminin boyutuna hayran kalmış, sanki bir bina gibiymiş. Merdivenlerinden biri açıkmış. Derya ve babası oraya yönelmiş.
Kapıda duran bir adam, denizci kıyafeti giymiş genç bir kaptanmış. Adı Okan’mış. Babası durumu anlatınca, Okan Kaptan gülümseyip başını sallamış.
“Tabii ki. Küçük misafirimiz gemimizi gezebilir.”
Geminin içi apayrı bir dünya gibiymiş. Dar koridorlar, pencereli odalar, küçük mutfaklar ve harita dolu bir kaptan köşesi. Derya her yeri görmek istemiş. En çok da geminin en üst katındaki dümen bölümünü.
Okan Kaptan, direksiyon gibi duran büyük dümeni gösterip anlatmaya başlamış: “Burası geminin kalbi gibidir. Gemiyi buradan yönlendiririz. Ama sadece burasıyla olmaz. Rüzgarı, dalgayı, motor sesini, gökyüzünü izlemek gerekir.”
Derya başını sallar gibi yapmış ama içinden şöyle demiş: “Hepsini öğreneceğim. Bir gün ben de böyle bir yerin kaptanı olacağım.”
Gemi gezisi bitince, Derya bir an durup çevresine bakmış. Gördüğü her şeyi içine çekmiş gibi hissetmiş. Her yerde denizin izi varmış. Her insanın gözünde bir yorgunluk ama bir gurur ışığı varmış.
Babası eğilip sormuş: “Ne düşünüyorsun kaptan?”
Derya ciddi bir sesle cevaplamış: “Kaptan olmak çok güzelmiş ama zor da. Ama ben yine de olmak istiyorum.”
Babası gülümsemiş: “Zor şeyler, güzel şeylerdir zaten.”
Akşam eve döndüklerinde Derya yorgun ama mutluymuş. Annesi sıcak bir çorba hazırlamış. Yemekten sonra odasına geçip tahtadan yapılmış minik oyuncak gemisini eline almış. Bugün gördüklerini ona anlatmış gibiymiş.
“Oyun değil bu. Gerçekten kaptan olacağım,” demiş kendi kendine.
Ertesi sabah, erkenden uyanmış. Camdan bakmış, deniz yine oradaymış. Dalgalar yine kıyıya vuruyormuş. Ama sanki o sabah, deniz biraz daha farklıymış. Daha yakın, daha tanıdık.
O günden sonra Derya her sabah, deniz ile ilgili birkaç sayfa kitap okumuş. Resim defterine gemi çizmiş. Rüzgarın yönünü anlamaya çalışmış. Limandaki insanların isimlerini ezberlemiş. Ve her hafta babasıyla limana gitmiş. Her gidişinde yeni bir şey öğrenmiş.
Aylar geçmiş. Derya büyümüş ama hayali hiç değişmemiş. Ne zaman biri “Ne olmak istiyorsun?” dese, Derya içten bir gülümsemeyle cevap vermiş:
“Kaptan. Ama sadece geminin değil. Kendi yolumun da kaptanı.”
Ve Minik Kaptan Masalı böylece son bulmuş. Kimi hayaller, yalnızca hayal olarak kalmazmış. İçten bir niyetle, sabırla ve sevgiyle büyütülürse. O hayaller bir gün gerçek olurmuş.
Minik Kaptan Masalına benzeyen masallar okumak için bağlantıya tıklayabilirsiniz. Masalları sesli olarak dinlemek için ise instagram sayfamızı takip edebilirsiniz.