Bir varmış, bir yokmuş. Yıldızların gökyüzünde dans ettiği, ay ışığının sokakları gümüş bir örtüyle süslediği bir kasabada Defne adında bir bebek yaşarmış. Defne’nin minik elleri o kadar özelmiş ki, parmakları neye dokunsa sıcacık bir his bırakırmış.
Oyuncakları nazikçe kıpırdanır, battaniyesi onu sevgiyle sarar, rüzgâr bile yanından geçerken usulca parmaklarını okşarmış. Onun bu dokunuşu her şeye neşe katarmış. Annesi ve babası, bu küçük ama büyülü anları hayranlıkla izler, Defne’nin sihirli ellerinin dünyaya mutluluk getirdiğine inanırlarmış.
Bir sabah Defne uyanmış, kollarını gererek tatlı bir esneme yapmış. Ellerini uzatıp oyuncaklarına dokunmak istemiş ama bir gariplik hissetmiş. Oyuncakları her zamanki gibi kıpırdamamış, battaniyesi onu sarıp sarmalamamış, hafif bir melodi gibi esen rüzgâr bile saçlarını okşamamış.
Şaşkınlıkla küçük parmaklarına bakmış, onları birbirine sürtmüş, hafifçe açıp kapamış ama hiçbir şey değişmemiş. Sihri kaybolmuş gibi hissetmiş. İçini bir hüzün kaplamış. “Neler oluyor?” diye fısıldamış kendi kendine.
Gözleri dolmuş, minik parmaklarına korkuyla bakmış. “Parmaklarımın sihri kayboldu mu?” diye içinden geçirmiş. Kalbi hızla atarken annesine seslenmek istemiş ama sesi titremiş, kelimeler dudaklarında küçücük kalmış.
Annesi, Defne’nin yüzündeki endişeyi fark etmiş, hemen yanına gelip onu kucağına almış. Sıcak bir gülümsemeyle saçlarını okşamış. “Tatlım, belki de parmakların sadece küçük bir dinlenmeye ihtiyaç duyuyordur. Bazen her şeyin eskisi gibi olması için biraz zaman gerekir” demiş.
Defne annesinin güven veren sesiyle biraz rahatlamış ama içindeki merak hâlâ büyümeye devam ediyormuş. Oyuncaklarına dokunmuş, battaniyesini sıkıca sarmaya çalışmış ama her şey eskisi gibi hareketsiz ve sıradan kalmış.
Gün boyunca bu durumu anlamaya çalışmış. Ellerini sıcak suya batırmış, minik parmaklarını birbirine sürtmüş, hatta rüzgârın onları okşaması için camı açıp dışarı uzatmış ama hiçbir şey değişmemiş.
Gözleri yavaş yavaş ağırlaşırken annesi yumuşacık sesiyle ninni söylemeye başlamış. Defne, içinde hâlâ bir merak olsa da annesinin kollarında huzur bulmuş ve gözlerini yavaşça kapamış. İşte tam o anda, odasına yumuşacık bir ışık süzülmüş.
Işık dalgalar halinde yayılırken duvarlar tatlı bir parıltıyla aydınlanmış. Defne, gözkapaklarının arasından hafifçe bakınca ışığın içinden beliren zarif bir siluet görmüş. Kanatları tıpkı kelebeklerin kanatları gibi incecik ve ışıltılıymış. Hafifçe çırptığında etrafa altın tozları yayılıyor, odanın içi büyülü bir sıcaklıkla doluyormuş. Peri, nazikçe Defne’ye yaklaşmış ve ona sıcacık bir gülümsemeyle bakmış.
Peri, yumuşak bir sesle fısıldamış. “Ben Rüya Perisi’yim. Minik ellerinin sakladığı sırrı öğrenmek istiyorsan, uyku diyarına yapacağın büyülü bir yolculuk seni bekliyor.”
Defne şaşkınlıkla gözlerini kırpıştırmış, kalbi heyecanla hızlanmış. “Parmaklarımın sırrını gerçekten öğrenebilir miyim? Ama bunu nasıl yapacağım?” diye sormuş, sesi hem meraklı hem de biraz çekingen çıkmış.
Peri narin elini Defne’nin alnına hafifçe dokundurmuş. O anda Defne’nin etrafını yumuşak bir ışık sarmış, içini hafiflik ve huzur kaplamış. Bir an gözlerini kırpıp açtığında, kendini pamuksu, bembeyaz bulutların üzerinde süzülürken bulmuş.
Gökyüzü derin mor ve altın sarısı ışıklarla dans ediyor, havada süzülen minik parıltılar etrafına sihirli bir dokunuş katıyormuş. Uzaklardan tatlı bir melodi duyuluyor, rüzgâr hafifçe fısıldıyormuş. Burası gerçek olamayacak kadar büyüleyici bir yermiş.
Defne, etrafına merakla bakınırken karşısında üç ihtişamlı kapı belirmiş. Her biri farklı bir ışıltıyla parlıyor, üzerlerindeki işlemeler adeta canlıymış gibi hafifçe titreşiyormuş. İlk kapının üzerinde zarif altın harflerle “Sabır Kapısı” yazıyormuş.
Defne kapıya yaklaşıp elini nazikçe uzattığında, kapı kendi kendine hafifçe aralanmış. İçeriye adım attığında büyüleyici bir manzara karşısına çıkmış. Gökyüzü sonsuz bir geceyi andırıyor ama karanlık değil, ışık doluymuş.
Binlerce minik ışık tanesi, tıpkı yıldız tohumları gibi havada nazikçe süzülüyormuş. Işıklar usulca dans ederken Defne, bu büyülü dünyanın içinde heyecanla ilerlemeye başlamış.
Rüya Perisi yumuşak bir sesle fısıldamış. “Bunlar, gökyüzünün en özel yıldız tohumları. Onları yakalamak istiyorsan sabırlı olmalı, acele etmeden beklemelisin. Ancak kalbinin ritmiyle uyum içinde hareket ettiğinde sana yaklaşacaklar.”
Defne heyecanla ellerini uzatmış, parmaklarının ucuyla ışıldayan yıldız tohumlarını yakalamaya çalışmış. Ancak ne zaman birine dokunmak istese, tohumlar hafifçe titreşip hızla uzaklaşıyormuş. Tekrar tekrar denemiş ama her seferinde ışıklar ondan kaçar gibi uzaklaşıyormuş. İçine küçük bir hayal kırıklığı çökmüş, kaşlarını hafifçe çatmış.
Sonra Rüya Perisi’nin sözlerini hatırlamış. Derin bir nefes almış, ellerini yavaşça indirmiş ve beklemeye karar vermiş. Acele etmeden, içindeki heyecanı sakinleştirerek ışıkları izlemeye başlamış. Dakikalar geçerken, yıldız tohumlarından biri hafifçe titreşmiş ve yumuşak bir ışık yayarak Defne’nin avuçlarına konmuş. Minik parmaklarının arasında sıcak bir kıvılcım hissetmiş. İşte o an, sabrın gerçek gücünü anlamış.
Rüya Perisi, Defne’nin avuçlarında parlayan yıldız tohumuna bakarak gülümsemiş. “Gördün mü? İlk sırrı keşfettin. Sabır, imkânsızı bile mümkün kılar. Minik ellerin, sabırla büyür, güçlenir ve gerçek sihrini ortaya çıkarır.”
Defne merakla ikinci kapıya doğru ilerlemiş. Kapının üzerinde zarif altın harflerle “Nezaket Kapısı” yazıyormuş. Kapıya yaklaşıp hafifçe dokunduğunda, kapı yumuşak bir ışık saçarak kendiliğinden aralanmış.
İçeri adım attığında karşısına yemyeşil, huzur dolu bir orman çıkmış. Ağaçların yaprakları tatlı bir melodiyle hışırdıyor, dallar arasında rengârenk kuşlar uçuşuyormuş. Ancak büyük bir ağacın gölgesinde, kanatlarını hafifçe sarkıtmış küçük bir kuş hareketsiz duruyormuş.
Gözleri hüzünle parlıyor, tüyleri rüzgârsız bir havada bile ürperiyormuş. Defne, yavaşça yanına yaklaşarak merakla ona bakmış.
Defne, yumuşak bir sesle eğilip sormuş. “Neyin var? Neden bu kadar üzgünsün?”
Küçük kuş başını hafifçe eğmiş, kanatlarını güçsüzce açarak içini çekmiş. “Uçarken aniden bir rüzgâr esti ve kanadıma sert bir dal çarptı. Şimdi ne kadar denesem de havalanamıyorum” demiş, sesi titrek ve umutsuzmuş.
Defne, dikkatlice küçük kuşun yanına çömelmiş. Minik parmaklarıyla nazikçe kanadını okşayıp hafifçe düzeltmiş. Kuş önce şaşkınlıkla gözlerini kırpıştırmış, sonra kanatlarını yavaşça açıp kapamış. Birkaç kez yere hafifçe zıplayarak güç toplamış, ardından mutlu bir çırpınışla havalanmış.
Havada bir daire çizdikten sonra Defne’nin yanına konmuş. Gözleri ışıl ışıl parlamış. “Teşekkür ederim. Nezaket, görünmeyen ama en güçlü sihirdir. Küçük bir dokunuş bile dünyayı değiştirebilir” demiş, ardından özgürce gökyüzüne süzülmüş.
Rüya Perisi, Defne’ye sevgi dolu bir gülümsemeyle bakmış. “İkinci sırrı da keşfettin. Ellerinin asıl gücü yalnızca dokunmakta değil, sevgiyle başkalarına yardım edebilmekte saklıdır” demiş.
Defne bu sözleri düşünerek üçüncü kapıya doğru yürümüş. Kapının üzerinde parlak ama hafif soluk bir ışıkla “Hayal Gücü Kapısı” yazıyormuş. İçinde tatlı bir merak ve heyecan hissederek kapıyı aralamış.
Ancak içeri adım attığında karşısına büyüleyici değil, solgun ve cansız bir dünya çıkmış. Gökyüzü donuk bir griye bürünmüş, çiçekler eğilmiş, ağaçların dalları hareketsizmiş. Hiçbir şey hareket etmiyor, hiçbir renk parlamıyormuş.
Sanki burası, hayal gücünü kaybetmiş bir yer gibiymiş. Defne, içini kaplayan hafif bir hüzünle etrafına bakarken, bu dünyaya ne olduğunu merak etmiş.
Defne, etrafına şaşkınlıkla bakarak kaşlarını hafifçe çatmış. “Burası neden bu kadar solgun? Sanki tüm renkler ve neşe buradan silinmiş” diye sormuş, sesi hem meraklı hem de biraz hüzünlüymüş.
Rüya Perisi, yavaşça yanına süzülerek nazik bir sesle konuşmuş. “Burası, hayal gücünün kaybolduğu bir diyar. Renkler, ışık ve hareket burada artık unutulmuş. Ama senin minik ellerin, içindeki hayal gücüyle burayı yeniden canlandırabilir” demiş.
Defne derin bir nefes almış ve gözlerini kapatmış. İçinde bir kıvılcım gibi parlayan hayal gücüne odaklanmış. Renkli balonların gökyüzünde neşeyle süzüldüğünü, pamuk şekeri kadar yumuşak ve tatlı dağların yükseldiğini, gökkuşağı renklerinde ışıldayan şelalelerin coşkuyla aktığını hayal etmiş. İçinde büyüyen bu canlı görüntüler o kadar gerçek hissedilmiş ki, kalbi heyecanla çarpmış.
Yavaşça ellerini uzatmış. Parmak uçlarından dalga dalga yayılan ışık, etrafındaki dünyaya dokunur dokunmaz her şey canlanmaya başlamış. Solgun çiçekler nazikçe açılmış, gökyüzü derin bir masmaviye bürünmüş, ağaçlar yeniden yeşermiş. Hava neşeli bir melodiyle dolmuş, hafif bir esinti dans eder gibi etrafı sarıp sarmalamış.
Rüya Perisi, Defne’yi gururla izleyerek gülümsemiş. “Son sırrı da keşfettin. Minik ellerin, içindeki hayal gücüyle dünyayı değiştirebilir. Ne zaman bir şeyler solgun ve renksiz hissettirse, sadece hayal et ve dokunuşunla her şeyi yeniden canlandır” demiş.
Defne gözlerini yavaşça aralamış. Odasındaki tanıdık sıcaklık içini huzurla doldurmuş. Sabah güneşi camdan süzülerek yatağını altın rengi ışıklara boyuyor, hafif bir melodi gibi esen rüzgâr saçlarını nazikçe okşuyormuş. Ellerini battaniyesine uzattığında, o da sıcacık sarılmış, sanki ona özlemle kucak açmış gibiymiş. Oyuncakları hafifçe kıpırdamış, sanki onu selamlıyorlarmış.
Defne minik parmaklarına bakmış ve içini sıcacık bir his kaplamış. Minik Parmakların Sırrı Masalının sonunda artık sırrı biliyormuş. Sabır, nezaket ve hayal gücü. İşte onun dokunuşunu özel yapan şeyler bunlarmış. O günden sonra Defne, ellerini sadece dokunmak için değil, dünyaya güzellikler katmak, iyilik yaymak ve hayal gücüyle her şeyi renklendirmek için kullanmış.
Ve herkes onun minik ellerinin sırrını fısıltılarla anlatır olmuş.
Minik Parmakların Sırrı Masalına benzeyen bebek masalları okumak için bağlantıya tıklayabilirsiniz.