Bir varmış, bir yokmuş. Bir zamanlar, geniş mi geniş bir köyde, çocukların çok sevdiği bir bilge yaşarmış. Adı Nasrettin Hoca’ymış. Hoca, her sabah elinde bastonuyla yürüyüşe çıkar, köydeki çocuklara selam verir, onların halini hatırını sorarmış.
Köydeki çocuklar Nasrettin Hoca’yı çok severmiş. Onun yanına gelince içleri rahatlar, yüzleri hemen gülermiş. Çünkü Hoca’nın gözleri konuşurken parıldar, anlattığı her hikâye neşeyle dolu olurmuş.
Ama Hoca’nın en sevdiği şey, çocukların gülümsemesini görmekmiş. Ne zaman bir çocuk üzülse, Hoca hemen bir yol bulur, o küçük kalpleri yeniden sevince boğarmış.
Bir sabah köy meydanına kocaman bir kamyon gelmiş. Üzerinde ışıl ışıl parlayan rengârenk bir afiş asılıymış: “Lunapark Şehre Geldi!” Çocuklar afişi görür görmez heyecanla birbirine seslenmiş: “Lunapark! Lunapark gelmiş!”
Ama hemen ardından kalpleri biraz burkulmuş. Çünkü şehir uzakmış, lunaparka gitmek de öyle kolay değilmiş. Üstelik pek çoğu lunaparkı hiç görmemiş bilemiş, sadece anlatılanlardan duymuş.
Çocuklar gözlerini afişten ayırmadan koşa koşa Nasrettin Hoca’nın yanına gitmişler. İçlerinden biri nefes nefese, “Hocam… biz de gitmek istiyoruz ama nasıl gideceğiz?” diye sormuş.
Hoca bir an durup çocukların yüzlerine bakmış, sonra bastonunu yere hafifçe vurup gülümsemiş: “Eee, o zaman hep birlikte gideriz,” demiş.
Bu sözleri duyan çocukların gözleri parlamış, kalpleri sevinçle dolmuş. Sevinçlerinden zıplamışlar, sanki lunaparka çoktan varmışlar gibiymiş.
Ertesi sabah köy meydanında görenleri gülümseten bir manzara varmış. Nasrettin Hoca, eşeğinin arkasına eski tahta bir araba bağlamış, arabayı da rengârenk kurdelelerle donatmış. Üzerine büyükçe bir pankart asmış: “Lunapark Seferi – Hoca’nın Arabası.”
Arabayı gören çocuklar heyecandan ne yapacaklarını şaşırmış. Kimisi neşeyle arabaya tırmanmış, kimisi sabırsızlıkla sıranın kendisine gelmesini beklemiş. İçeri doluştuklarında ise kiminin oturacak yeri kalmamış ama olsun, hepsi yola çıkmak için can atıyormuş.
Yol biraz uzunmuş ama kimse sıkılmamış. Çünkü Hoca, yol boyunca birbirinden komik hikâyeler anlatmış. “Bir gün eşeğimle aya gittim,” deyince çocuklar önce şaşırmış, sonra kahkahalara boğulmuş.
Arada bir gölge bir ağaç bulduklarında durmuşlar, su içip biraz soluklanmışlar. Dinlenirken bazı çocuklar merakla sormuş: “Hocam, lunaparkta neler var?”
Hoca gözlerini uzaklara dikmiş, gülümseyerek anlatmış: “Göğe kadar uzanan dönme dolaplar, ışıl ışıl dönen atlıkarıncalar, mis gibi kokan pamuk şekerler. Sanki rüya gibi bir yer!”
Sonunda lunaparkın kapısına varmışlar. Kapıdan içeri adım attıkları anda her yer ışıl ışıl parlamış, rengârenk ışıklar göz kırpıyor gibiymiş. Kocaman dönme dolap gökyüzüne uzanıyor, çarpışan arabalar çın çın sesler çıkarıyormuş.
Mis gibi pamuk şeker kokusu burunlarına dolunca, çocukların kalbi daha da hızlı atmaya başlamış. Bazıları koşmak istemiş ama Hoca kibarca gülümseyip, “Önce birlikte bir gezelim, sonra herkes sırayla binecek,” demiş.
Çocuklar başlarını sallamış, çünkü Hoca’nın sözü onların kulağında her zaman tatlı bir masal gibiymiş.
İlk olarak hep birlikte dönme dolaba binmişler. Kabin yükseldikçe çocukların içi kıpır kıpır olmuş, yukarı çıktıkça köyleri minik bir leke gibi görünmeye başlamış. En tepeye ulaştıklarında, küçük bir kız Hoca’nın koluna hafifçe dokunup hayranlıkla, “Hoca’m, buradan bakınca dünya ne kadar da küçük,” demiş.
Hoca gözlerini gökyüzüne çevirmiş, hafifçe gülümseyip yanıtlamış: “İnsan büyüdükçe kalbi de büyür kızım, sonra dünya bile içine sığar.” Çocuklar bu sözü tam anlayamamış ama içlerinde bir sıcaklık hissetmişler. Sanki kalpleri birden hafifleyip gökyüzüne uzanmış gibiymiş.
Sonra hep birlikte çarpışan arabalara binmişler, ardından pamuk şeker tezgâhına koşmuşlar, elleri yapış yapış ama yüzleri mutlulukla doluymuş.
Balık tutma oyununda bazı çocuklar oyuncak kazanmış, bazıları ise eli boş dönmüş. O sırada bir çocuk üzülünce, Hoca eğilip gözlerine bakmış: “Bazen kazanmak, sadece oyunun tadını çıkarmaktır,” demiş.
Bu söz üzerine herkes birbirine sarılmış, kimse kaybetmiş gibi hissetmemiş. Gün boyunca birlikte oynamışlar, yorulmuşlar ama içleri tarifsiz bir sevinçle dolmuş.
Akşam yaklaşınca gökyüzü ağır ağır mora bürünmüş, bulutlar pembe turuncu renklere boyanmış. Hoca, yavaşça çocukları tekrar arabaya toplamış, herkes minik adımlarla yerini almış.
Yolculuk sessiz geçmiş, çünkü günün neşesi yorgunluğa karışmış. Kimileri başını yanındaki arkadaşının omzuna koymuş, kimileri gözlerini kapatıp usulca uykuya dalmış.
Köye vardıklarında gökyüzü yıldızlarla dolmuş, her biri sanki o günü hatırlamak ister gibi parlıyormuş. Çocuklar yavaşça arabadan inmiş, sessiz adımlarla evlerine doğru yürümeye başlamışlar.
Tam o sırada, içlerinden biri durup Hoca’ya dönmüş ve kısık bir sesle, “Hoca’m, bugün hayatımın en güzel günüydü, teşekkür ederim” demiş. Nasrettin Hoca, gözlerinin içiyle gülümsemiş, başını hafifçe eğerek fısıldamış: “Demek ki masallar bazen anlatılmaz, yaşanır,” demiş.
Ve Nasrettin Hoca’nın Lunapark Masalından sonra, ne zaman biri lunaparkı ansa, diğerleri gülümseyerek “Hoca’yla gittiğimiz günü hatırladın mı?” dermiş. Çünkü o gün, hepsi için sıradan bir gün değil, içlerinde saklı kalan bir masal olmuş.
Nasrettin Hoca’nın Lunapark Masalına benzeyen uzun masallar okumak için bağlantıya tıklayabilir, masallarımızı sesli olarak dinlemek için instagram sayfamızı takip edebilirsiniz.