Bir varmış, bir yokmuş. Bir zamanlar, yemyeşil tepelerin arasında uzanan küçük, sessiz bir köy varmış. Bu köyde, sarı yağmurluğunu çok seven minik bir kız çocuğu yaşarmış. Adı Nil’miş.
Nil’in en çok sevdiği şey, Nisan yağmurlarında dışarı çıkmakmış. Çünkü Nisan yağmuru öyle diğer yağmurlara benzemezmiş. Ne çok hızlı yağarmış, ne de insanı üşütürmüş. Sanki gökyüzü fısıldar gibi yavaş yavaş damlarmış toprağa.
Ama bu yıl, Nil biraz üzgünmüş. Çünkü yağmur bir türlü gelmemiş. Nisan ayı neredeyse bitmek üzereymiş ama köyde tek bir damla bile düşmemiş.
Her sabah uyanıp gökyüzüne bakar, “Bugün yağar mı?” dermiş. Ama gökyüzü hep masmaviymiş. Herkes sevinse de, Nil bekledikçe daha da meraklanmış.
Bir sabah, Nil uyandığında pencereden dışarı bakmış. Gri bulutlar gökyüzünde ağır ağır dolaşıyormuş. Hafif bir rüzgâr esmiş. Nil’in kalbi pıt pıt atmış. Sonra bir “tık” sesi duyulmuş camdan. Küçücük bir damla düşmüş.
Nil’in gözleri parlamış. Hemen sarı yağmurluğuyla çizmelerini ayağına geçirmiş ve koşarak dışarı çıkmış.
Annesi kapıdan seslenmiş:
— “Çok uzaklaşma Nil! Islanırsın!”
Ama Nil’in aklında tek bir şey varmış: Yağmurla buluşmak!
Çamurlu yollar boyunca yürümüş. Su birikintilerine basmış, damlaların düşüşünü izlemiş. Biraz ileride, her zaman uğradığı küçük dereye varmış.
Dere kenarındaki taşın üstüne oturmuş. Etrafa bakmış. Ağaç yapraklarından düşen damlaları izlemiş.
O sırada, derenin karşı kıyısından bir ses duyulmuş:
— “Sen de mi geldin?”
Nil başını kaldırmış. Karşıda, kendisiyle yaşıt bir çocuk el sallıyormuş. Üzerinde mavi bir yağmurluk varmış. Yanında da çamurdan yaptığı minicik bir kurbağa heykeli.
Nil ayağa kalkmış.
— “Sen kimsin?” demiş.
— “Ben Efe. Her Nisan yağmurunda buraya gelirim. Bu yağmur özel çünkü. Sen de burayı seviyorsun galiba?”
Nil başını sallamış. Derenin karşısına geçmek istemiş ama su biraz hızlı akıyormuş.
— “Dur! Orası kaygan olabilir,” demiş Efe.
Nil geri durmuş. Efe bir taş alıp dereye atmış. Sonra başka bir taş. Aralarına dikkatlice basarak Nil’e geçebileceği küçük bir yol yapmış.
Nil, Efe’nin gösterdiği taşlara basarak karşıya geçmiş. Biraz ürkmüş ama sonunda ulaşmış.
İkisi de gülümsemiş. Islanmış saçları yüzlerine yapışmış, ama yüzleri mutlulukla parlamış.
Efe, elindeki kurbağa heykelini Nil’e uzatmış:
— “Bu benim uğurlu kurbağam. Ama bu yıl beraber yağmuru karşıladığımız için senin olsun.”
Nil şaşırmış, sonra gülümsemiş:
— “Adı Maviş olsun,” demiş. “Çünkü bu yıl yağmurdan önce gökyüzü çok maviydi.”
İki çocuk, yağmur altında birlikte yürümüş. Ağaç altlarında durmuş, yapraklardan düşen damlaları saymışlar. Küçük gölcüklerde yaprak yüzdürmüşler. Hiç konuşmasalar da göz göze geldiklerinde her şey anlaşılır olmuş.
Derken gökyüzü biraz açılmış. Bulutların arasından yumuşak bir ışık süzülmüş. Ve birden gökkuşağı belirmiş. Renkler yan yana, usulca göğe yayılmış.
Nil, nefesini tutmuş:
— “Ne güzel bir hediye bu…”
Efe başını eğip gülümsemiş:
— “Yağmur, yalnızca toprağı değil, dostlukları da büyütüyor galiba.”
İkisi de sessizce gökkuşağını izlemiş. Sonra Nil saate bakmış. Eve dönme vaktiymiş.
Dönmeden önce Efe’ye dönüp demiş ki:
— “Seneye yine Nisan yağmurunda burada olalım. Aynı yerde, aynı taşların üstünde.”
Efe başını sallamış:
— “Tamam. Ama bu kez kurbağayı birlikte yaparız.”
Nil evine dönerken elinde Maviş varmış. Yağmur dinmiş ama içindeki sıcaklık devam ediyormuş.
Penceresine oturmuş, gökyüzüne bakmış. Gökkuşağı hâlâ silik silik görünüyormuş.
Maviş’i cam kenarına koymuş. Ve içinden şöyle demiş: “Yağmur sadece ıslatmaz. Bazen en güzel arkadaşlığı getirir.”
O gece, gökyüzü sessizmiş ama içi doluymuş. Rüzgâr yavaşça fısıldamış, ağaçlar hafifçe sallanmış. Ve Nil, yeni dostluğu düşünerek gözlerini kapatmış.
Çünkü Nisan Yağmuru Masalı gökten yağmurla birlikte iner ve bazı dostluklar bir damlayla başlarmış.
Nisan Yağmuru Masalı benzeyen kısa masallar okumak için bağlantıya tıklayabilirsiniz. Yazılacak masal başlıklarını seçmek için instagram adresimizi ziyaret edebilirsiniz.