Bir varmış, bir yokmuş. Bir zamanlar, küçük bir şehirde Defne adında bir çocuk yaşarmış. Defne, oyuncaklara bayılırmış ama onları sadece eğlenmek için değil, onlarla konuşmak, onları dinlemek için severmiş. Her oyuncağa bir isim verir, kendi odasında küçük bir oyuncak dünyası kurarmış.
Okuldan dönerken yolunun üzerindeki oyuncakçı dükkânının vitrinine mutlaka uğrarmış. Bu dükkânın adı “Pıtırcık Oyuncakları”ymış. Camın arkasındaki tahta tren, yün bebek ve zilli top her gün aynı yerde dursa da Defne’ye her seferinde yeniymiş gibi gelirmiş.
Dükkânın sahibi yaşlı bir amcaymış. Adı Ali Usta’ymış ama herkes ona “Oyuncakçı Dede” dermiş. Gözlüklerinin ardından gülümseyen gözleriyle çocukları izler, hiçbir şey satmasa bile onların mutluluğuyla mutlu olurmuş.
Defne bazen dükkâna girer, oyuncaklara dokunur, ama hiç “Alabilir miyim?” demezmiş. Çünkü oyuncak alacak parası yokmuş. Oyuncakçı Dede bunu bilir, ama hiçbir zaman Defne’yi mahcup etmezmiş.
“Bugün kiminle sohbet etmek istersin bakalım?” dermiş her gelişinde.
Defne en çok rafın en üst köşesindeki bez tavşanı severmiş. Kulakları biraz eğilmiş, elbisesi solmuş ama gözleri hâlâ pırıl pırılmış. Her geldiğinde tavşanın yanına çıkar, onu kucağına alıp fısıltıyla konuşurmuş.
Bir gün okulda, öğretmenleri herkese hayalindeki en değerli şeyi sormuş. Bazısı kedi, bazısı dondurma demiş. Sıra Defne’ye gelince hafifçe gülümsemiş:
“Ben bir oyuncakçı dükkânım olsun isterdim. İçinde herkesin oynayabileceği oyuncaklar olurdu. Satılmak için değil, mutlu olmak için…”
Sınıfta sessizlik olmuş. Bazı çocuklar şaşkınlıkla bakmış, bazıları gülümsemiş. Öğretmeni yavaşça başını sallamış: “Ne güzel bir hayal Defne.”
O günden sonra Defne, evde artık sadece oyuncaklarıyla oynamamış. Kâğıttan dükkân maketleri yapmış, hayalindeki dükkânı çizmeye başlamış. Hangi oyuncak nerede duracak, hangi oyuncak kiminle arkadaş olacak, hepsini yazmış küçük defterine.
Bir sabah Oyuncakçı Dede dükkânı açarken Defne erkenden gelmiş. Elinde kendi çizdiği oyuncakçı dükkânının resmi varmış. “Bunu sana göstermek istedim,” demiş heyecanla. Oyuncakçı Dede gözlüğünü silip dikkatle bakmış. Sonra sessizce gülümsemiş.
“Çok güzel olmuş bu dükkân. Bakalım senin hayalinle benim dükkânımı biraz benzetebilir miyiz?” demiş.
O gün, birlikte dükkândaki oyuncakların yerini değiştirmişler. Tavşan en baş köşeye geçmiş, tren pencereden görünecek şekilde yerleştirilmiş. Defne’nin içi içine sığmamış.
Ertesi gün okuldan sonra yine uğradığında, Oyuncakçı Dede onu bekliyormuş. Elinde küçük, sarı bir kutu varmış.
“Bugün bu kutu seni bekliyor,” demiş.
Defne merakla kutuyu açmış. İçinden yıllardır hayranlıkla baktığı bez tavşan çıkmış. Ama bu kez üzerinde bir minik yaka varmış. Yakasında küçük bir isim etiketi: “Tavşancık Defne’nin.”
Gözleri dolmuş ama ağlamamış. Başını kaldırıp Oyuncakçı Dede’ye sarılmış.
“Ben bir gün gerçekten bir oyuncakçı dükkânı açacağım,” demiş fısıltıyla.
“Ve ben ilk müşterin olacağım,” demiş Oyuncakçı Dede gülümseyerek.
Yıllar geçmiş. Oyuncakçı Dede artık yaşlanmış, dükkânı devretme vakti gelmiş. O gün geldiğinde, Defne büyümüş, kendi ayakları üzerinde duran genç bir kız olmuş.
“Pıtırcık Oyuncakları”nın eski tabelası sökülmüş. Yerine, renkli harflerle yazılmış yepyeni bir tabela asılmış: “Defne’nin Oyuncak Dünyası – Her Oyuncak Bir Arkadaştır.”
Dükkânın içindeki düzen birazcık değişmiş. Ama en baş köşede, hâlâ aynı tavşan sessizce oturuyormuş. Üzerindeki minik tabelada şu cümle yazıyormuş: “Hayaller satılmaz. Onlar büyür ve paylaşılır.”
Oyuncakçı Dükkanı Masalının sonunda, camın önüne bir kız çocuğu gelmiş. Tavşana uzun uzun bakmış, tıpkı bir zamanlar Defne’nin yaptığı gibi. Camın ardından onları izleyen Defne ise gülümseyerek başını eğmiş. Çünkü o an, kendi hayalinin başka bir kalpte yeniden başladığını hissetmiş.
Oyuncakçı Dükkanı Masalına benzeyen 5 yaş masalları okumak için bağlantıya tıklayabilirsiniz. Anneler Günü masalımızı okumak için ise instagram sayfamızı ziyaret edebilirsiniz.