Bir varmış, bir yokmuş. Bir zamanlar, aynı mahallede yaşayan üç çocuk varmış. Tuğba, Cem ve Ali. Bu üç arkadaş, okul çıkışlarında hemen buluşur, kaldırım kenarına oturur, kimi zaman misket oynar, kimi zaman hayal kurarlarmış.
Günleri birlikte geçince, sanki zaman daha çabuk akarmış. Her birinin içi neşeyle dolarmış ama en çok birlikte gülmek onları mutlu edermiş.
Bir gün, bakkalın duvarına yeni afişler asılmış. Afişlerde parıl parıl scooterlar varmış. Renkleri o kadar canlıymış ki; yeşili çimen gibi, kırmızısı elma gibi, mavisi gökyüzü gibiymiş. Üçü de afişin önünde durmuş, sessizce bakmış. Hiçbiri konuşmamış ama gözleri hayranlıkla dolmuş.
Tuğba yavaşça, “Keşke bizim de olsaydı,” demiş.
Ali, içini çekerek, “Ama pahalıdır. Annemle babam alamaz,” demiş.
Cem ise afişten gözünü ayırmadan, “Belki… biz kendimiz alırız,” diye fısıldamış.
Bu cümle sanki havada parlayan bir fikir olmuş. Tuğba’nın gözleri parlamış, Ali’nin içi kıpır kıpır olmuş. O anda, üçü birlikte aynı şeyi düşünmüş: “Neden beklemeyelim ki? Yaz gelene kadar para biriktiririz!”
Ertesi gün herkes kendi kumbarasını hazırlamış. Tuğba, üzerinde çiçek desenleri olan bir kutu seçmiş. Ali, eski bir metal kutunun kapağını bantlamış. Cem ise mutfaktan boş bir reçel kavanozu bulmuş.
Her biri büyük bir heyecanla ilk bozukluklarını içine atmış. Bozuk paralar kutulara düştükçe tıkırtılar çıkmış, tıpkı umutları gibi.
İlk günler çok güzel geçmiş. Tuğba harçlığını alır almaz evde bir köşeye çekilip parasını saklarmış. Ali de cebine koyduğu parayı hiç çıkarmadan eve kadar getirirmiş. Aralarında bazen şöyle fısıldaşmalar olurmuş:
“Ben bugün çikolata almadım!”
“Ben de gazoz almadım! Scooter için saklıyorum!”
Ama zaman geçtikçe Cem’in içi karışmaya başlamış. Marketten geçerken rengârenk şekerlemeler, dondurmalar, cipsler göz kırpar gibi olurmuş ona.
Bir gün çikolata alırken Tuğba ona yaklaşmış: “Cem, scooter için biriktiriyorduk hani,” demiş yumuşak bir sesle.
Ali de yanına gelip, “Bence bu parayı kutuna koysan daha iyi olur,” demiş.
Cem gülümsemiş ama başını yana eğmiş. “Bir kereden bir şey olmaz ki,” demiş. “Hem biraz sonra yine biriktiririm.”
Sonraki günlerde de aynı olmuş. Ne zaman bir şey alsa, arkadaşları nazikçe uyarmış. Ama Cem her defasında, “Boş verin, sonra telafi ederim,” diyerek onları geçiştirirmiş. Gülümsese de kumbarasındaki tıkırtılar azalmış.
Tuğba bunu fark etmiş ama daha fazla ısrar etmemiş. Yalnızca kendi kutusunu sıkıca kapatıp kenara koymuş. Ali de Cem’in elindeki abur cuburlara bakmış ama bir şey dememiş. Onlar sadece yollarına devam etmiş.
Nisan ayında, sabah güneşi sokağı ısıtırken, Tuğba ve Ali ellerinde kutularla parka gitmişler. İkisi de hedefledikleri parayı tamamlamış. Birlikte dükkâna gitmişler. Tuğba yeşil bir scooter seçmiş, Ali ise kırmızı.
Scooterları ellerine aldıklarında kalpleri hızlı hızlı atmaya başlamış. Parkta ilk kez kaydıklarında, rüzgâr yanaklarını okşamış. Gülüşleri gökyüzüne yükselmiş.
Cem onları uzaktan izlemiş. İçinde biraz buruk bir duygu varmış. Scooterları çok istemesine rağmen, şimdi onlara yalnızca bakabiliyormuş. Elinde kalan bozuklukları saymış, yetmediğini görmüş. O an ne hissettiğini tam olarak bilememiş; biraz üzüntü, biraz pişmanlık, biraz da kararlılık.
O akşam Cem, kendi kendine oturup düşünmüş. “O parayı ben de biriktirebilirdim. Ama her şeye para harcadım. Belki artık farklı davranırım,” demiş.
İlk kez, marketin önünden bir şey almadan geçmiş. Elini cebine atıp parayı sıkıca tutmuş. Bu küçük karar, içindeki büyük değişimin ilk adımıymış.
Günler geçmiş. Mayıs bitmiş, haziran gelmiş. Cem sabretmiş, harçlıklarını hiç harcamamış. Canı tatlı istediğinde, evdeki meyvelerle yetinmiş. Oyuncak gördüğünde, dönüp uzaklaşmış.
Tuğba ve Ali de onu desteklemiş, bazen oyunlarına scooter kullanmadan devam etmişler. Çünkü arkadaşlık, bir oyuncağın önünde durmazmış.
Temmuz ayında Cem’in kavanozu dolmuş. Paraları özenle saymış, yettiğini görünce yerinde duramamış. Hemen dükkâna gitmiş ve mavi bir scooter almış. Yeni scooterıyla parka geldiğinde, Tuğba ve Ali onu coşkuyla karşılamış. O an üçü birlikte yokuş aşağı kayarken, Cem’in kalbi içten içe hafiflemiş.
Güneş gökyüzünde yavaşça alçalmış, kuşlar cıvıldarken parkta üç scooterın sesi yankılanmış. Ve o yaz boyunca, her kayışta kalplerinde bir tebessüm, avuçlarında bir dostluk taşımışlar.
Scooter Hayali Masalından sonra, para harcarken düşünmek, tıpkı scooter sürmek gibi bir alışkanlık olmuş. Sessiz, ama güçlü.
Scooter Hayali Masalına benzeyen uzun masallar okumak için bağlantıya tıklayabilirsiniz.