Bir varmış, bir yokmuş. Bir zamanlar gökyüzünü çok seven, yıldızlarla arkadaş olmak isteyen küçük bir kız varmış. Adı Beyza’ymış. Beyza’nın yaşı küçük ama gökyüzüne olan ilgisi çok büyükmüş.
Her akşam güneş battığında pencereye oturur, ellerini çenesine dayar, yıldızları izlemeye başlarmış. Ay’a bakar, “Orada kimse var mı acaba?” diye düşünürmüş içinden. En çok da parlayan yıldızların isimlerini merak edermiş.
Annesi Beyza’nın bu ilgisini fark etmiş ve Beyza’ya bir sürpriz hazırlamaya karar vermiş. Beyza’nın doğum günü geldiğinde, büyükçe bir kutu getirmiş, kutunun üstünde sarı bir kurdele varmış. Beyza heyecanla kutuyu açmış. İçinden parlak, bembeyaz bir teleskop çıkmış.
Annesi gülümseyerek: “Bu senin, yıldız kızım,” demiş. “Artık gökyüzüne daha yakından bakabilirsin.”
Beyza sevinçten ne yapacağını bilememiş. Babasının da yardımıyla, teleskobu hemen pencerenin önüne kurmuş, içine bakarak Ay’ı, yıldızları, uzak uzak noktaları izlemeye başlamış.
Ama bilmediği bir şey varmış. Bu teleskop sıradan bir teleskop değilmiş. O, sadece gerçekten gökyüzünü seven çocuklara kendini açan, sihirli bir teleskopmuş.
Teleskop ilk gün sessiz kalmış. Beyza’nın bakışlarını izlemiş, yıldızlara olan hayranlığını hissetmiş. Sonra bir gece, Beyza Ay’a uzun uzun bakarken teleskop hafifçe titremiş. Tam o anda içinden bir ses fısıldamış:
“Merhaba Beyza.”
Beyza şaşkınlıkla gözlerini ovuşturmuş, etrafına bakmış ama odada kimse yokmuş.
“Buradayım,” demiş ses yeniden. “Benim adım Gözlem. Artık senin arkadaşınım.”
Beyza teleskopa yaklaşmış, yavaşça eğilmiş. “Sen, sen konuşabiliyor musun?” demiş fısıltıyla.
“Evet,” diye yanıtlamış Gözlem. “Senin gökyüzüne olan sevdanı hissettim. Artık birlikte çok güzel yerlere gidebiliriz. Yeter ki bakmakla yetinme, gerçekten görmek iste.”
Beyza’nın kalbi heyecandan kıpır kıpır olmuş. “Nasıl yani, şimdi Ay’a gidebilir miyiz?” diye sormuş.
Teleskop gülümseyen bir ışık yaymış. “Hazır mısın?”.
Beyza teleskoptan bakar bakmaz, odası hafifçe dönmeye başlamış. Etrafındaki her şey parıltıya dönüşmüş. Ve bir anda kendini yumuşacık, gri tozlarla kaplı bir yerde bulmuş. İşte orası Ay’mış.
Ay, beyaz elbisesiyle gülümseyen yaşlı bir nineye benziyormuş. “Hoş geldin Beyza,” demiş ince ve sıcak bir sesle. “Uzun zamandır bir çocuğun gözlerinden bakılmamıştım.”
Beyza heyecandan konuşamamış. Ay’ın etrafında dolaşmış, yıldız tozlarını elleriyle hissetmiş, sessizliği dinlemiş. Kalbi, Ay’ın yavaşça dönen yüzüyle birlikte yumuşamış.
“Peki,” demiş biraz sonra, “başka gezegenleri de görebilir miyim?”
Teleskop hemen yanıtlamış: “Mars seni bekliyor.”
Ve yeniden teleskoptan bakar bakmaz, Beyza bu kez kızıl rüzgarların estiği bir yere ışınlanmış. Mars, sessiz ama meraklıymış. Kızıl kumlar ayaklarının altından yumuşakça kaçıyormuş. Rüzgarlar, “Hoş geldin küçük kız,” diye fısıldamış kulağına.
Orada küçük taşlara isim takmış, kendi ayak izini kumlara basmış. Mars’ın rengi, Ay’ın sessizliği gibi onun kalbine işlemiş. Gördüğü her detay, içindeki merakı biraz daha büyütmüş.
Sonra bir sabah, teleskopla Satürn’ün halkalarına gitmiş. Renk renk taşlar onun etrafında dönüyormuş. “Bu halkalar, sabırla dönen düşüncelerdir,” demiş Gözlem. “Her biri zamanla şekillenir.”
Beyza her yolculuktan sonra odasına dönüyormuş. Ama her defasında biraz daha büyümüş gibi hissediyormuş. Gözlem ona sadece gezegenleri değil, sabrı, hayranlığı, düşünmeyi de öğretiyormuş.
“Görmek,” dermiş teleskop, “yalnızca gözle olmaz. Kalple de bakmak gerek.”
Beyza bunu anlamış. Artık gökyüzüne her baktığında yıldızlara birer isim veriyormuş. Her biri onun bir hayalini, bir duygusunu taşıyormuş. Bazıları sevinciymiş, bazıları merakı, bazıları da yalnızca bir gülümseme.
Bir gün, teleskop ona son bir şey söylemiş:
“Beyza, seni artık senin kadar gökyüzünü seven başka çocuklara götürebilirim. Onlara gökyüzünü anlatmaya ne dersin?”
Beyza başını sallamış. “Evet. Çünkü paylaşınca her şey daha güzel.”
Ve o günden sonra Beyza, teleskobuyla birlikte çocuklara yıldızları anlatmaya başlamış. Onlara sadece Ay’ı, Güneş’i değil; hayal kurmanın, sevmenin, merak etmenin ne kadar güzel olduğunu göstermiş.
Çünkü gökyüzü, gerçekten sevildiğinde konuşurmuş. Ve Sihirli Teleskop Masalı burada biterken, Beyza fısıldamış: “Dünya ne kadar güzel, ama gökyüzü, orası bambaşka.”
Gözlem hafifçe ışıldamış. Çünkü biliyormuş ki: Kalbi gökyüzüne açık bir çocuk, artık yalnızca bakmazmış. Görürmüş.
Sihirli Teleskop Masalına benzeyen 5 yaş masalları okumak için bağlantıya tıklayabilirsiniz. Sesli masal dinlemek için ise instagram sayfamızı ziyaret edebilirsiniz.