Bir varmış, bir yokmuş. Güneşin gökyüzünde hiç yorulmadan parladığı, taşların bile sıcaktan kavrulduğu bir yaz mahallesinde, Cenk adında hareketli mi hareketli bir çocuk yaşarmış. Cenk top oynamayı çok severmiş.
Saçları alnına yapışana kadar koşar, yeri göğü inletene kadar gol diye bağırırmış. Yanında da hep birlikte oynadığı yakın arkadaşları varmış: Baran, dikkatli ve hızlıymış; Yiğit, gülmeyi hiç ihmal etmezmiş; Kerem ise en sakinleriymiş ama topa geldi mi göz açtırmazmış.
Mahallelerinde herkes onları birlikte görünce, “Bizim topçular yine sahaya inmiş,” dermiş. En çok da halı sahanın hemen yanındaki küçük marketin sahibi Hamdi abi severmiş bu çocukları.
Onlara bazen soğuk su, bazen meyve suyu uzatır, bazen de bir dilim karpuz kesermiş. Ama bir şey daha varmış ki, Hamdi abi bunu hiç söylemezmiş: Marketin önünde, gölgede yatan sarman bir kediyi çok severmiş. Bu kediye her gün su verir, yemeğini eksik etmezmiş.
Bir sabah, güneş daha erken doğmuş gibiymiş. Mahalleli gölgelik ararken, çocuklar top peşinde koşmayı kafaya koymuşlar. Cenk, topu kolunun altına sıkıştırıp evden çıkmış. Baranları da alıp halı sahaya gitmişler. Saha, gölgesi olmayan, çim görünümlü ama fırın gibi sıcak bir yer hâline gelmiş.
“Bugün resmen yumurta kırsan pişer!” demiş Baran, ama bu sözü bile oyuna engel olmamış.
Çocuklar topun peşinden saatlerce koşmuşlar. Ter, tişörtlerinden süzülüp ayakkabılarına dolmuş. Dudakları kurumuş, ayakta duracak halleri kalmamış. Maç bitince birer gölge gibi marketin önüne doğru yürümüşler. Gözleri sadece çeşmeye bakıyormuş.
Marketin hemen önündeki duvar dibinde sarman kedi yine oradaymış. Tüyleri güneşten kararmış gibiymiş, dili dışarıda, gözleri yarı açık. Yanındaki su kabı neredeyse boşmuş. Ama çocukların gözü o an sadece su bardaklarındaymış.
Cenk ilk bardağı kaptığı gibi başına dikmiş. “Oh, buz gibiymiş,” demiş. Baran ikinci bardağa uzanırken kediyi fark etmiş. “Şuna da versek mi biraz?” diye mırıldanmış ama Cenk hemen araya girmiş:
“Yok ya, biz zaten çok susadık. Bu anca bize yeter. Zaten biri verir ona.”
Diğerleri de başlarını sallamış, ellerindeki sularla serinlemeye koyulmuşlar. Kimse kedinin gözlerinin içine bile bakmamış.
Tüm bu olanları marketin camının ardından izleyen Hamdi abi, sessizce dışarı çıkmış. Elinde küçük bir şişe varmış. Çocuklara bir şey demeden eğilip kedinin kabını doldurmuş.
Sarman kedi, sanki bu ilgiyi bekliyormuş gibi yavaşça başını kaldırıp suyu içmeye başlamış. Hamdi abi hafifçe iç çekmiş. Çocuklar çoktan başka bir konuya geçmiş, gülüp konuşarak uzaklaşmışlar.
Gece Hamdi abi tezgâhın başında otururken, gözleri vitrinin dışındaki sarman kediye takılmış. Düşünmüş durmuş. “Bir şey yapmalıyım,” demiş içinden. Sonra aklına bir fikir gelmiş ve ertesi gün için küçük bir hazırlık yapmış.
Ertesi sabah, çocuklar yine erkenden toplanmış. Güneş sanki daha parlak, hava daha sıkıcıymış. Cenk, “Bugün de efsane bir maç yapacağız!” diye bağırarak sahanın ortasına geçmiş. Ter yine şakır şakır akmış, ayakkabılar çimlerin üstünde zor kayıyormuş. Oyunun sonunda hepsi aynı şekilde marketin yolunu tutmuş.
Ama bu defa onları şaşırtan bir şey olmuş. Marketin kapısında kocaman bir yazı asılıymış:
“Bugün su servisi yapılmamaktadır. Anlayışınız için teşekkürler. –Hamdi Abi”
Cenk’in gözleri büyümüş, Baran hemen çeşmeye koşmuş ama vanası sıkıca kapalıymış. Kerem gölgede dizlerinin üzerine çökmüş. “Çok susadım,” demiş. Yiğit tişörtüyle alnındaki teri silmiş ama sesi çıkmamış.
O an hepsi aynı noktaya bakmış: Marketin önündeki duvar dibi. Sarman kedi oradaymış. Aynı yerde, aynı şekilde yatıyormuş. Ama bu kez su kabı doluymuş.
Cenk, titreyen sesiyle, “Biz bir saatte bu hâle geldik,” demiş. Baran fısıldar gibi, “Ya o kedi kaç saattir susuz bekliyorsa?” demiş. Gözleri yerdeymiş.
Tam o sırada Hamdi abi dışarı çıkmış. Elinde sürahi ve birkaç bardakla yaklaşmış. Ama bu kez hemen vermemiş suyu.
“Sizi izledim,” demiş yumuşak ama ciddi bir sesle.
“Bir gün önce gözünüzün önünde susuz kalan bir canlı vardı. Kimse ilgilenmedi. Ama siz sadece bir saat top oynadınız, hemen bittiniz. Onlar günlerce, bazen sessizce bekliyorlar. Küçücük bir kap su, bazen bir can demek.”
Çocukların içi sıkışmış, gözleri dolmuş. Cenk, ayağa kalkıp başını dikleştirmiş.
“Özür dileriz Hamdi abi. Bugün biz de bir şey öğrenmiş olduk,” demiş.
Baran hemen eklemiş: “Yarın gelirken bir şişe su da biz getireceğiz. Herkes bir kap koysun.”
Hamdi abi gülümsemiş. Bardakları uzatıp, “İşte gerçek büyüme böyle başlar,” demiş.
“Birlikte oynadığınız kadar birlikte düşünmeyi de öğrenince, gerçekten takım olursunuz.”
O günden sonra mahalledeki sarman yalnız kalmamış. Her köşede bir kap su, her çocuğun çantasında bir küçük şişe taşınır olmuş. Sıcakta sadece insanlar değil, hayvanlar da hatırlanmış. Ve mahalle, biraz daha güzel bir yer olmuş.
Çünkü çocuklar artık sadece topun peşinden koşmuyor, kalplerindeki iyiliğin izinden gidiyormuş.
Sokak Hayvanları Masalına benzeyen hayvan masalları okumak için bağlantıya tıklayabilir, istek masal başlıklarınızı instagram sayfamızdan iletebilirsiniz.