Bir varmış, bir yokmuş. Bir zamanlar, ailesiyle birlikte yaz tatiline çıkan Melis adında meraklı bir kız çocuğu varmış. Melis, yolculuk boyunca arabanın camından dışarı bakmayı çok severmiş. Tarlalar, ağaçlar, minik kulübeler hızla geçerken, gözleri bir anda bir şeyde takılı kalmış.
Bir tarlanın ortasında, kolları iki yana açık, başında şapka olan garip bir figür varmış. Gömleği rüzgârla hafifçe kıpırdıyor, ama kendisi kıpırtısız duruyormuş.
“Anne,” demiş Melis hafifçe çekinerek, “o orada duran şey de ne?”
Annesi geriye dönüp bakmış, ardından gülümsemiş. “O bir korkuluk tatlım,” demiş. “Kuşlar tarladaki ürünleri yemesin diye dikilir.”
Melis başını yana eğmiş. “Ama bana biraz üzgün gibi geldi.”
Babası gülerek, “Korkuluklar hep öyle durur, biraz yalnız gibi,” demiş. “İstersen dönüşte yakından bakalım.”
Melis başını sallamış ama gözleri hâlâ tarladaymış. Korkuluğun yalnızlığı kalbinde bir sızı gibi kalmış.
Gün sonunda evlerine dönerken aynı yoldan geçmişler. Babası, Melis’in isteğini unutmamış, arabayı yavaşlatıp tarlanın kenarında durmuş. Melis heyecanla kapıyı açmış, ama bir an duraksamış. Korkuluğa bu kadar yaklaşmak biraz garip gelmiş.
Tarlanın kenarında, yaşlı bir amca çalışıyormuş. Güneşten yanmış yüzünde yorgun ama sıcak bir gülümseme varmış. Melis çekinerek “Merhaba,” demiş. “O korkuluğu siz mi yaptınız?”
Amca başını sallamış. “Evet,” demiş gururla. “Adı Toprak. Beş yıldır bu tarlayı bekliyor.”
Melis kaşlarını kaldırmış. “Adı mı var?”
“Olmaz mı?” demiş amca. “Her emek verdiğim şeye bir isim veririm. Toprak, benim sessiz arkadaşım.”
Melis yavaşça korkuluğa yaklaşmış. Gömleği eskimiş, kolundaki bez parçası rüzgârda hafifçe savruluyormuş. “Bazen ben de böyle hissediyorum,” demiş kendi kendine. “Sınıfta bazen kimse beni dinlemiyor gibi oluyor.”
Amca sessizce dinlemiş. Sonra dizlerinin üzerine çökmüş. “Biliyor musun,” demiş, “Korkuluklar konuşmaz ama dinler. Belki o da senin gibi birini bekliyordur.”
Melis biraz utanarak gülümsemiş. Ama içi kıpır kıpır olmuş. Sanki o an, Toprak’la arasında görünmez bir bağ kurulduğunu hissetmiş.
Eve dönerken arabada pek konuşmamış. Camdan dışarı bakarken Toprak’ı düşünmüş. Sessizce orada duran, kimseye bir şey demeyen ama hep bakan o korkuluğu. “Beni anladı mı acaba?” diye geçirmiş içinden.
O gece odasında yatağa uzanmış, gözlerini tavana dikmiş. Kendi sessizliklerini düşünmüş. Bazen okulda, bazen arkadaşlarının arasında, konuşmak istemediği ama duyulmak istediği anları. “Benim gibi mi acaba?” diye fısıldamış karanlığa. İlk kez bir korkuluğun içini merak etmiş.
Sabah kahvaltıdan sonra annesi küçük bir torbayla gelmiş. “Dün çok dalgındın,” demiş gülümseyerek. “Belki Toprak’a bir şeyler hazırlamak istersin.”
Melis heyecanla torbayı açmış. İçinde boncuklar, ipler ve renkli kumaşlar varmış. Kalbi biraz hızlanmış, yüzünde ufak bir tebessüm belirmiş. “Toprak’a ses olacak bir hediye yapabilirim,” demiş kendi kendine.
Melis odasında sessizce çalışmaya başlamış. Boncukları özenle dizmiş, ipi dikkatlice geçirmiş, renkli kumaşlardan minicik bir fular kesmiş. Kolyenin tam ortasına, “Yalnız değilsin” yazdığı küçük bir kâğıt yerleştirmiş. O an kalbi sanki hem çok hafif hem de çok doluymuş. Ellerinden çıkan bu küçük hediye, sanki Melis’in içini de iyileştiriyormuş.
Hafta sonu geldiğinde, Melis sabah erkenden uyanmış. Elindeki küçük kutuyu sıkı sıkı tutarak arabaya binmiş. Tarlaya yaklaştıklarında korkuluğu yeniden görebilmiş. Bu kez ona daha farklı bakmış; artık yalnız görünen değil, bekleyen bir dost gibiymiş.
Tarlanın sahibi yaşlı amca yine oradaymış. Melis, kutuyu iki eliyle taşıyarak yanına gitmiş. “Toprak için,” demiş utangaç bir gülümsemeyle. Amca başını eğerek hafifçe selam vermiş, ama hiçbir şey dememiş. Sanki anlayarak susmuş.
Melis yavaşça korkuluğun yanına yürümüş. Kolyesini Toprak’ın boynuna takarken nefesini tutmuş. “Seni duyan biri var,” demiş fısıltıyla. Rüzgâr o anda biraz daha yumuşak esmiş, kumaşlar hafifçe kıpırdamış. Sanki Toprak gerçekten cevap vermiş gibiymiş.
Melis geri adım atıp korkuluğa son bir kez daha bakmış. Buğday başakları usulca sallanıyor, güneş hafifçe toprağı ısıtıyormuş. O an Melis’in içinde derin bir huzur yayılmış. Sanki artık sessizlik eskisi kadar yalnız değilmiş.
Yalnız Değilsin Toprak Masalının sonunda Melis anlamış ki, bazen konuşmasan bile birini görmek, onunla kalpten bağ kurmak her şeyden daha değerliymiş.
Yalnız Değilsin Toprak Masalına benzeyen uzun masallar okumak için bağlantıya tıklayabilir, masallarımızı sesli olarak dinlemek için instagram sayfamızı ziyaret edebilirsiniz.