Bir varmış, bir yokmuş. Bir zamanlar, bahar kokularının evlere dolduğu, çocukların seslerinin sokaklara karıştığı bir kasaba varmış.
Bu kasabada altı yaşında Nehir adında bir kız yaşarmış. Nehir sabahları pencereyi aralayıp yüzünü esintiye uzatmayı severmiş. Çiçeklerine su verir, kuşların sesine kulak verirmiş. Günleri sakin, rüzgâr gibi yumuşak geçermiş. Ama bazı günler varmış ki, Nehir’in kalbi o günleri düşününce biraz daha hızlı çarparmış.
İşte o günlerden biri yaklaşıyormuş: 23 Nisan.
Nehir için 23 Nisan sıradan bir gün değilmiş. O gün, okulda sahneye çıkacak, arkadaşlarıyla birlikte şiir okuyacakmış. Ama sadece bu yüzden değilmiş heyecanı. Nehir, bu özel günü Atatürk’ün tüm çocuklara armağan ettiğini bildiğinden, bu günü kalbinde ayrı bir yere koyarmış.
Hazırlıklar günler öncesinden başlamış. Okulda her sınıf bir gösteri hazırlıyormuş. Kimisi şarkı söylüyor, kimisi halk oyunları çalışıyormuş. Nehir’in sınıfı ise bir şiir korosu oluşturmuş. Her sabah öğretmenleriyle bahçede prova yaparlarmış.
Sabahları okula yürürken, sokaklardaki bayrakları izlemek Nehir’in en sevdiği şey olmuş. Evlerin camlarında, dükkânların girişinde, hatta bahçe çitlerine asılmış küçük bayraklar… Her yer kırmızı beyaza bürünmüş.
Ama ne kadar renkli olursa olsun, Nehir’in içinde sessiz bir düşünce varmış. “Ya sahnede unutuverirsem?” diye geçirirmiş içinden. Bu düşünce gelip gelip kapısını çalarmış.
Bir akşam, okuldan döndüğünde çok konuşmamış. Bahçedeki salıncağa oturup sessizce sallanmış. Annesi pencereye çıkıp seslenmiş:
“Nehir, içeri gelsene tatlım. Üşüteceksin.”
Nehir başını çevirmiş.
“Sadece biraz sallanmak istedim anne.”
Annesi yanına gelmiş, sessizce salıncağın yanındaki banka oturmuş.
“Bir şey mi oldu?” diye sormuş.
Nehir biraz düşünmüş, sonra içini çekmiş:
“Anne, ya şiiri unutursam? Herkes bakıyor olacak. Sesim çıkmazsa?”
Annesi gülümseyerek bakmış ona.
“Nehir, insan bazen korkar. Bu kötü bir şey değil. Ama biliyor musun? Korkmak, bir şeyi çok önemsediğini gösterir. Kalbinden geleni söylersen, kelimeler yolunu bulur.”
Nehir başını sallamış. Bu sözler ona iyi gelmiş. O gece yastığa başını koyduğunda şiiri içinden fısıltıyla tekrarlamış. Sadece ezberlemek için değil, gerçekten anlamak için.
Ertesi sabah, okulda yapılan provada biraz daha rahatmış. Sınıf arkadaşlarıyla birlikte durduğu sırada öğretmeni Mine Hanım konuşmuş:
“Unutmayın çocuklar, bugün eğlenmek için sahnedeyiz ama aynı zamanda bir şeyi hatırlatmak için de. Bu bayram bize hediye edildi. Bunu gururla taşıyoruz.”
O gün, Nehir şiirini ilk kez hiç takılmadan okumuş. Ne çok yüksek sesle, ne de fısıltıyla… Kendi tonunda, içinden geldiği gibi. Bitince arkadaşları gülümseyerek onu alkışlamış. O an içindeki korku biraz daha küçülmüş.
Bayram sabahı geldiğinde, güneş pencereden içeri süzülüyormuş. Nehir erkenden kalkmış. Annesi saçlarını özenle örmüş, kırmızı beyaz tokalarla süslemiş. Üzerine ütülü forması, yüreğine ise büyük bir heyecan giymiş.
Evden çıkarken babası küçük bir bayrak uzatmış. “Bunu sahnede tut istersen,” demiş.
Nehir bayrağı almış, iki eliyle sımsıkı tutmuş.
“Teşekkür ederim baba. Bugün elimden düşürmem bunu.”
Nehir, annesiyle birlikte okula doğru yürürken yol boyunca hazırlık yapan insanları izlemiş. Kasabanın meydanı sabahın erken saatinde bile kalabalıkmış. Kurulan sahne, süslenen sandalyeler ve kenarlara dizilmiş bayraklar… Her şey çocuklar için hazırlanmış.
Okul kapısından içeri girerken arkadaşlarını görünce kalbi biraz daha hızlanmış. Kimi tokasını düzeltiyor, kimi şiirini tekrar ediyormuş. Nehir, en yakın arkadaşı Can’la göz göze gelince gülümsemiş. Can da ona yaklaşmış:
“Hazır mısın?” diye sormuş fısıltıyla.
Nehir başını eğip gülmüş. “Hazırım gibi… ama biraz heyecanlıyım.”
Can başını sallamış. “Ben de öyleyim. Ama birlikte olunca daha kolay geliyor.”
Gösteri başlamadan önce tüm öğrenciler sırayla sahne arkasında yerlerini almışlar. Müzik öğretmeni, ritim grubuna işaret etmiş. İlk grup sahneye çıkıp okul marşını söylemiş. Ardından dans eden çocuklar sahneye gelmiş. Renkli kıyafetleriyle döndükçe, izleyen herkes keyifle alkışlamış.
Nehir’in sınıfı ise sıranın sonlarındaymış. Herkes sahneye çıkarken heyecan biraz daha artmış. Ama o sırada öğretmenleri Mine Hanım yanlarına gelmiş:
“Unutmayın,” demiş, “siz sadece şiir okumuyorsunuz. Bir duyguyu anlatıyorsunuz. Nehir, sen bu şiiri içinden geldiği gibi oku. Kimseyi düşünme, sadece ne hissettiğini söyle.”
Nehir derin bir nefes almış. İçinde bir sıcaklık hissetmiş. Bu sözler ona iyi gelmişti.
Sonunda sıra onlara gelmiş.
Sahneye doğru yürürken bayrağını iki eliyle tutmuş. Kalabalık, sessizce onları izliyormuş. Ama Nehir gözlerini yerde gezdirmemiş. Kalabalığa değil, göz ucuyla annesine bakmış. Annesi onu görünce gülümsemiş ve başıyla minik bir “aferin” işareti yapmış.
Mikrofonun önüne geldiğinde herkes bir adım geri durmuş. Nehir öne çıkmış.
Bir an durup etrafa bakmış. Sonra başını hafifçe eğerek şiiri okumaya başlamış:
“Bugün 23 Nisan,
Sevinç doluyor her yan.
Atatürk’ten armağan,
Kutlu olsun her zaman!”
Şiirin sonunda başını kaldırmış. Kalabalık alkışlamış. Ama Nehir’in içini dolduran şey alkıştan fazlasıymış. O anda, gerçekten bir şey anlatabildiğini hissetmiş. Annesi gözyaşlarını siliyormuş. Babası dimdik durmuş, sessizce bayrağını sallıyormuş.
Sahneden indikten sonra Can hemen yanına gelmiş.
“Çok güzeldi,” demiş.
Nehir gülümsemiş. “Korkmadım artık,” demiş. “Çünkü bu gün bizim günümüzmüş. O yüzden sadece söyledim.”
Bayram kutlamaları sürerken çocuklara meyve suları, simitler, küçük hediyeler dağıtılmış. Oyun alanlarında şişme kaydıraklar, yüz boyama stantları kurulmuş. Ama Nehir’in en sevdiği an, gökyüzüne balonların bırakıldığı an olmuş.
Renk renk balonlar, ellerden bırakıldığında gökyüzüne doğru süzülmüş. Her balonun ucunda küçük bir kâğıt varmış. Nehir’in tuttuğu balonda şu yazıyormuş:
“Çocuklar güldükçe bayram büyür. 23 Nisan kutlu olsun.”
O günün sonunda herkes evine dönerken yüzler gülümsüyormuş. Nehir yolda babasına dönmüş:
“Biliyor musun baba, bugün sahnede hiç korkmadım. Sanki birileri beni izliyormuş ama yargılamadan, sadece dinliyormuş gibi.”
Babası başını okşamış.
“Çünkü herkes senin gibi hissediyordu. O yüzden seni kalpten dinlediler.”
Akşam olduğunda, Nehir pijamalarını giymiş, yatağına uzanmış. Başucundaki küçük lambayı açıp tavanı izlemeye başlamış. Bugünü düşündükçe yüzünde bir tebessüm oluşmuş.
Ve 23 Nisan Kutlu Olsun Masalının sonunda içinden şu cümle geçmiş: “Atatürk bu günü bize armağan etmiş. Çünkü bize inanmış. Ben de artık kendime inanıyorum.”
23 Nisan Kutlu Olsun Masalına benzeyen uzun masallar okumak için bağlantıya tıklayabilirsiniz. Bayram kutlamalarında bize eşlik etmek için instagram sayfamızı takip edebilirsiniz.