Bir varmış, bir yokmuş. Bir zamanlar, masmavi gökyüzünün altında, yemyeşil ovaların, ırmakların süslediği bir köy varmış. Bu köyün en yüksek ağacının tepesinde, beyaz tüylü, uzun gagalı bir leylek ailesi yaşarmış.
Ailenin en küçüğü, minik bir leylek yavrusuymuş. Adı Maviymiş. Çünkü doğduğu gün gökyüzü öyle berrak, öyle pırıl pırılmış ki, annesi ona bu ismi vermiş.
Mavi, uçmayı yeni yeni öğreniyormuş. Kanatlarını her çırptığında kalbinde tatlı bir sevinç, karnında hafif bir gıdıklanma hissediyormuş. Bazen rüzgârı yakalamaya çalışıyor, bazen de bulutlara yetişeceğini sanarak heyecanla zıplıyormuş.
Bir gün, sabah güneşi uyanır uyanmaz, ağaçta bir hareketlilik başlamış. Bütün leylekler gagalarını cıvıldatarak toplanmışlar. Belli ki önemli bir şey konuşuluyormuş.
Mavi, merakla yanlarına gitmiş.
“Ne oluyor?” diye sormuş.
Annesi gülümseyerek başını okşamış.
“Sevgili yavrum,” demiş, “artık sonbahar geldi. Göç vaktimiz yaklaştı.”
Mavi’nin gözleri kocaman açılmış.
“Göç mü? Ama neden?”
Babası kanatlarını gerip, ağır ağır anlatmış:
“Buralar soğuyacak. Yemek bulmak zorlaşacak. Güneşin sıcacık parladığı uzak diyarlara uçacağız.”
Mavi, gözlerini ovmuş. O sıcak dallardan, rüzgârlı gökyüzünden ayrılmak düşüncesi içini biraz burkmuş.
“Ama burası bizim evimiz,” demiş.
Annesi, ona sarılarak şöyle demiş:
“Bazen büyümek, yeni yerlere yelken açmayı da gerektirir. Evimiz kalbimizdedir. Nerede olursak olalım, birbirimizle birlikteyiz.”
Mavi, düşünceli düşünceli ağacın tepesinden ovaya bakmış. Yeşil çimenler, sarıya dönmeye başlamış. Rüzgârda savrulan yapraklar, gökyüzünde dans eden kelebekler gibiymiş.
Ertesi sabah, güneş daha doğmadan, köyün bütün leylekleri toplanmış. Uzun bir sıra olmuşlar; en önde yaşlı ve deneyimli leylekler, arkalarında gençler ve yavrular.
Mavi de sıranın en sonunda, titrek kanatlarıyla durmuş. Kalbi heyecan ve korkuyla çarpıyormuş. Uçmak, üstelik bu kez sadece köyün üstünde değil, koskoca dağların, denizlerin üstünde!
Baş leylek gagasını havaya kaldırmış ve güçlü bir çığlık atmış:
“Vakit geldi! Hep birlikte!”
Kanatlar bir anda çırpmaya başlamış. Ağaçlar bir anlığına sarsılmış. Mavi gözlerini kapamış, derin bir nefes almış ve kanatlarını açmış.
İlk başta rüzgâr neredeyse onu ters çevirmiş. Küçük kanatlarıyla denge kurmaya çalışmış. Ama sonra annesinin sesi kulağına fısıldamış gibi olmuş:
“Korkma, rüzgâr bizim dostumuzdur.”
Mavi yavaş yavaş havalanmış. Başta sendelemiş, sonra bulutların arasına doğru yükselmiş.
Leylek sürüsü, gökyüzünde uzun bir çizgi gibi süzülüyormuş. Altlarında sarı sarı tarlalar, mavi mavi nehirler akıp gidiyormuş.
Uçtukça, Mavi’nin içindeki korku yerini hayranlığa bırakmış. Ne güzelmiş gökyüzü! Ne büyüleyiciymiş dünya!
Arada bir, yaşlı leylekler aşağıyı işaret ediyormuş:
“Bakın, şu büyük mavi, bir göl! Orada mola vereceğiz.”
İlk molada, hepsi bir ağacın dallarına konmuşlar. Mavi, kanatlarını kapatıp derin bir nefes almış.
“Bunu başardım!” diye fısıldamış kendi kendine.
Babası yanına gelip gagasıyla başını hafifçe dürtmüş:
“İşte şimdi gerçek bir göçmen leylek oldun!”
Yolculuk boyunca, yağmurlarla ıslanmışlar, güneşin altında parlamışlar. Bazen rüzgâr onları sağa sola savurmuş, bazen de akşam serinliğinde tatlı bir esintiyle uçmuşlar. Mavi, her rüzgârda biraz daha direnç kazanmış, her yeni manzarada dünyayı daha çok sevmiş.
Günler süren bu büyük yolculuğun sonunda, sıcak rüzgârların estiği yemyeşil bir ülkeye ulaşmışlar. Altlarında kıvrım kıvrım uzanan nehirler, yanlarında dans eden ağaçlar varmış. Leylekler, geniş dalları suya doğru eğilmiş kocaman bir söğüt ağacının tepesine konmuşlar.
Mavi, kanatlarını yavaşça kapatıp yeni yuvasına sokulmuş. Yorgundu ama içi sıcacık bir mutlulukla dolmuştu. Annesi sessizce yanına gelmiş, gagasıyla başını hafifçe okşamış.
“Evimiz kalbimizdedir, demiştim ya,” diye fısıldamış annesi. “İşte şimdi sen de anladın, değil mi?”
Mavi gözlerini kapatmış, başını usulca sallamış.
“Anladım,” demiş gülümseyerek. “Evimiz biziz.”
Mavi başını annesinin tüylerine yaslamış. Gözlerini kapattığında, yol boyunca gördüğü nehirler, ormanlar, dağlar bir bir gözlerinin önünden geçmiş. Her anı, her rüzgârı içinde taşıyormuş artık.
Biliyormuş ki, nerede olursa olsun, ailesiyle birlikte olduğu sürece her yer onun eviymiş. Gökyüzü onun yolu, sevgi ise pusulasıymış.
Ve o gece, yıldızlar minik bir leyleğin kalbinde yeni bir maceranın ilk tohumlarını fısıldamış. Mavi büyüyecek, daha nice gökyüzü görecek, nice rüzgârlar keşfedecekmiş.
Ama en önemlisi, nereye giderse gitsin, yüreğindeki sevgi onu hep evine taşıyacakmış.
Gökyüzünde usulca süzülen bir kanat sesi eşliğinde, Leylekler Yola Çıkıyor masalı burada bitmiş. Ve Mavi’nin kalbinde açılan o kocaman gökyüzü, sonsuza dek parlamış.
Leylekler Yola Çıkıyor Masalına benzeyen uyku masalları okumak için bağlantıya tıklayabilirsiniz. Miniklere anne sesiyle masal dinletmek için instagram sayfamızı ziyaret edebilirsiniz.