Bir varmış, bir yokmuş. Bir zamanlar, dağların eteğinde kurulmuş, çiçeklerin her sabah dans ettiği yemyeşil bir köyde, annesiyle birlikte yaşayan minik bir kuzu varmış. Bu tatlı kuzunun adı Pıtırcık’mış. Adını yürürken çıkardığı pıtırtılardan almış. Ne zaman adım atsa, çimenler çıtırtılarla gülümsermiş.
Pıtırcık, doğduğu günden beri annesinin yanından hiç ayrılmamış. Gündüzleri birlikte taze otlar yemişler, geceleri yıldızları sayarak uykuya dalmışlar. Yaşamı huzur doluymuş. Ta ki bir sabah, annesi onu yanağından öpüp şöyle diyene kadar:
“Pıtırcığım, bugün çok özel bir gün. Artık okula başlıyorsun.”
Pıtırcık’ın gözleri kocaman açılmış. Minik kuyruğu kıpırdamış ama içindeki his karışıkmış. Kalbi pıt pıt pıt diye atarken kulağının ucu hafifçe düşmüş.
“Okul… ama ben orayı tanımıyorum. Ya kimse benimle oynamazsa? Ya öğretmenim beni beğenmezse?” diye fısıldamış.
Annesi onu sabırla dinlemiş, sonra yumuşacık sesiyle, “Korkmak normaldir, yavrum. Yeni şeyler tanımadan önce hep biraz böyle hissederiz. Ama bir de tanıdıktan sonrasına bak…” demiş ve hafifçe gülümsemiş.
O günün sabahı, Pıtırcık çantasını sırtına takmış. İçinde renkli kalemler, minik bir defter ve annesinin koyduğu bir elma varmış. Yol boyunca çevresine bakmış. Kuşlar dallarda kanat çırpıyor, arılar çiçeklerin etrafında vızıldıyormuş. Ama Pıtırcık’ın aklı okuldaymış.
Okul binası, köyün ortasındaki en güzel yerlerden birindeymiş. Renkli pencereleri, kapısında asılı balonlarla dikkat çekiyormuş. Girişte büyük bir tabela varmış:
“Kuzular Okulu – Merak Eden Minikler İçin Açık!”
İçeri girdiğinde, yumuşak halılarla döşenmiş bir sınıf görmüş. Duvarlar rengârenk resimlerle süslüymüş. Masalar küçük, sandalyeler tam onun boyundaymış. Ama içeri girdiği anda, sessizleşmiş. Diğer kuzular gruplar hâlinde oynamaktaymış. Pıtırcık kenarda durmuş, onları izlemeye başlamış.
O sırada bir ses duymuş:
“Hoş geldin minik kuzu. Ben Öğretmen Koyun. Adın nedir bakalım?”
Pıtırcık biraz utangaç bir şekilde, “Pıtırcık…” demiş.
Öğretmen gülümsemiş. “Ne güzel bir isim. Bugün birlikte çok şey öğreneceğiz.”
O anda sınıftan bir kuzu Pıtırcık’ın yanına yaklaşmış. Üzerinde mavi bir fular olan, kıvırcık tüylü bir kuzuymuş bu.
“Ben Tonti,” demiş. “Yeni gelen sensin değil mi? İstersen birlikte oyun hamuruyla bir şeyler yapabiliriz.”
Pıtırcık önce şaşırmış, sonra başını yavaşça sallamış. “Olur,” demiş usulca.
Birlikte renkli hamurlarla çiçekler, güneşler, hatta minik bir inek yapmışlar. Tonti çok konuşkanmış, Pıtırcık da zamanla açılmaya başlamış. Birlikte gülmüşler, sohbet etmişler. Derken zil çalmış ve herkes kitap köşesine geçmiş. Öğretmen Koyun, yumuşacık sesiyle bir masal okumuş. Pıtırcık dikkatle dinlemiş; her kelime sanki kalbine dokunmuş.
Öğle yemeğinde, annesinin koyduğu elmayı çıkarırken, Tonti kendi üzümünü onunla paylaşmış.
“O kadar güzel gülüyorsun ki, elmayı paylaşmak istedim,” demiş.
Pıtırcık utanmış ama mutluymuş. İlk kez biri onunla sadece olduğu gibi olduğu için arkadaş olmuş.
Gün bitiminde annesi okulun kapısında onu bekliyormuş. Pıtırcık, koşa koşa annesine sarılmış.
“Anne, okul harikaydı! Tonti diye biri var. Öğretmen Koyun bize masal anlattı. Birlikte resim yaptık. Yarın yine gelmek istiyorum!” demiş heyecanla.
Annesi onu başından öpmüş.
“İşte bu yüzden, bazen sadece bir adım atmak gerekir,” demiş.
Pıtırcık, o günden sonra her sabah erkenden uyanmış. Artık okula gitmek korkulacak bir şey değilmiş. Merakla, sevgiyle, cesaretle yürünmesi gereken bir yolmuş.
Ve minik kuzu Pıtırcık, her gün biraz daha büyürken, içinde yepyeni cesaret çiçekleri açıyormuş.
Çünkü bilirmiş artık:
Yeni şeyler önce korkutur, sonra kucaklarmış. Pıtırcık’ın İlk Okul Günü Masalı hayvan masalları okumak için bağlantıya tıklayabilirsiniz.
Leyla ve Teleskobu masalı için instagram sayfamızı ziyaret edebilirsiniz.